Τετάρτη 30 Μαΐου 2007

Ζήτω ο Καπιταλισμός

"Η Φόλολε Μουλιάγκα, μια 44χρονη Νεοζηλανδή, μητέρα τεσσάρων παιδιών, η οποία είχε πρόσφατα λάβει εξιτήριο από νοσοκομείο όπου είχε νοσηλευθεί και ζούσε χάρη σε μια συσκευή οξυγόνου που λειτουργούσε με ηλεκτρισμό, απεβίωσε όταν η δημόσια εταιρία ηλεκτροδότησης διέκοψε την παροχή στην κατοικία της λόγω ενός απλήρωτου λογαριασμού, σύμφωνα με το "Radio New Zealand".


Η κρατική επιχείρηση ηλεκτροδότησης Mercury Energy διέκοψε την ηλεκτροδότηση στην κατοικία της Μουλιάγκα λόγω του ότι υπήρχε ένας ανεξόφλητος λογαριασμός. Ο 20χρονος γιος της είπε ότι η μητέρα του παρακάλεσε υπαλλήλους της εταιρίας να μην διακόψουν την παροχή υποσχόμενη ότι θα αποπλήρωνε την οφειλή της την επόμενη ημέρα.

Ο γιος της πρόσθεσε ότι η μητέρα του άρχισε να μην αισθάνεται καλά αμέσως μετά την διακοπή της ηλεκτροδότησης. Το πλήρωμα ασθενοφόρου που κλήθηκε στο σπίτι της από τους συγγενείς της δεν μπόρεσε να την επαναφέρει.

Άλλος συγγενής της είπε στο "Radio New Zealand" ότι η οικογένειά της την θρήνησε στο σκοτάδι.

Εκπρόσωπος του υπουργείου Κρατικών Επιχειρήσεων δήλωσε ότι διατάχθηκε έρευνα για το συμβάν."

ΠΗΓΗ ΑΠΕ

Χρειάζεται να προσθέσω κάτι? Αν ναι χρειάζεται:

ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΜΟΥ ΓΑΜΩ.............

Τρίτη 29 Μαΐου 2007

Γιατί μπαμπά γκαρίζει ο παπάς? Σκάσε και κάνε την προσευχή σου

Ο βασιλιάς της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Α.Ε. ξαναχτύπησε προτείνοντας στους πιστούς "να μην ενισχύουν με την ψήφο τους παρατάξεις του 2% και του 3%, που μας λένε να μην είμαστε Έλληνες".

Ορθόδοξος μακαρθισμός προ των πυλών?

Ο Συνασπισμός πολύ σωστά μίλησε για «δεξιά του κυρίου», γιατί η ομιλία του παπά τον φωτογραφίζει.

Εγώ προτείνω να ξαναφέρουμε τη χούντα των συνταγματαρχών για να ηρεμήσει.

Αν δεν υπήρχαν χιλιάδες μαλάκες (εεε πιστοί συγνώμη) που θα πράξουν με το σταυρό το χέρι αυτό που λέει ο αρχι-παπάς δεν θα έπρεπε να ασχοληθεί κανείς με γραφικές εξαγγελίες.

Επικίνδυνοι καιροί για αγαθούς κα κολλημένους ανθρώπους.

ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ!!!!!!!!

Παρασκευή 25 Μαΐου 2007

Κυρίες και Κύριοι ο Peter Mc Laren


Ο Πίτερ ΜακΛάρεν... γεννήθηκε στο Τορόντο του Καναδά τον Αύγουστο του 1948. Η δουλειά του πάνω στην εκπαίδευση έχει οδηγήσει σε επαναστατικές εξελίξεις στους τομείς της παιδαγωγικής θεωρίας και πράξης. Τέσσερα από τα βιβλία του (έχει γράψει πάνω από 30 βιβλία) έχουν κερδίσει Βραβεία Επιλογής της Αμερικανικής Ενωσης Κριτικών Παιδαγωγικών Σπουδών ως εξαίρετα βιβλία πάνω στην εκπαίδευση. Το βιβλίο του Η Ζωή στα Σχολεία έχει χαρακτηριστεί ως ένα από τα 12 πιο σημαντικά συγγράμματα παγκοσμίως στο πεδίο της παιδαγωγικής θεωρίας, πολιτικής και πρακτικής από μια διεθνή επιτροπή ειδικών που συγκροτήθηκε από τη Σχολή Κοινωνικών και Οικονομικών Επιστημών της Μόσχας. Επιπροσθέτως, σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, καθώς και στη δική του πατρίδα, τον Καναδά, πανεπιστήμια έχουν δημιουργήσει Ινστιτούτα Peter McLaren, προκειμένου να προωθήσουν την κατανόηση του έργου του μεταξύ των παιδαγωγών και των ακτιβιστών.

Ακολουθεί συνέντευξη στον Χρόνη Πολυχρονίου που δημοσιεύτηκε στο ένθετο "ΕΙΚΟΝΕΣ" της εφημερίδας "ΕΘΝΟΣ":

"Τα μακριά ξανθά μαλλιά του, τα σκληρά γένια και τα στρογγυλά, σε στυλ Τζον Λένον, γυαλιά του, κάνουν τον Πίτερ ΜακΛάρεν να μοιάζει με αστέρι της μουσικής ή του κινηματογράφου. Δεν είναι τίποτα από τα δύο - αν και έκανε μια επιτυχημένη είσοδο στον χώρο του θεάματος παίζοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρόσφατη ταινία της Τζούλι Ζινγιόνγ Κανγκ Η Απελευθέρωση της Καθημερινής Ζωής. Ο Πίτερ ΜακΛάρεν είναι, αντιθέτως, ένας ριζοσπάστης μαρξιστής καθηγητής στην Παιδαγωγική Σχολή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Αντζελες (UCLA), ένας αναγνωρισμένος διεθνώς παιδαγωγός και εκ των κορυφαίων αρχιτεκτόνων της κριτικής παιδαγωγικής. Ενώ η δουλειά του στην εκπαίδευση του έχει χαρίσει διεθνή αναγνώριση και σεβασμό, ο Πίτερ ΜακΛάρεν έχει επίσης το προνόμιο να είναι ο στόχος μιας κακόβουλης καμπάνιας δεξιών οργανώσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενας ακραία συντηρητικός φοιτητικός σύλλογος τον έχει ονομάσει τον «πιο επικίνδυνο καθηγητή στο UCLΑ» (από μια λίστα με 30 καθηγητές, οι οποίοι, σύμφωνα με την εν λόγω ομάδα, καθοδηγούν τον αγώνα από τη μεριά των διανοουμένων ενάντια στον καπιταλισμό και τον αμερικανικό τρόπο ζωής), υποδεικνύοντας την προσωπική ιστοσελίδα του, στην οποία φιγουράρουν κόκκινα αστέρια, οι φωτογραφίες των Τσε Γκεβάρα, Μαρξ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Γκάντι και Αφροαμερικανών επαναστατών, τη συμμετοχή του σε μια «δεξαμενή σκέψης» της Βενεζουέλας την οποία συγκρότησε ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβες, τα τακτικά ταξίδια του σε μέρη όπως η Κούβα και φυσικά τα γραπτά του, τα οποία είναι πράγματι απροκάλυπτα αντικαπιταλιστικά, αντιιμπεριαλιστικά και υπέρ του σοσιαλισμού, ως τους λόγους για τους οποίους η παρουσία του στο αμερικανικό πανεπιστήμιο συνιστά απειλή για τις αμερικανικές αξίες και τον αμερικανικό τρόπο ζωής!
Ο καθηγητής Πίτερ ΜακΛάρεν μαζί με τη συνεργάτιδά του Νατάλια Τζαραμίλο (φωτό) μας μίλησαν για την εκπαίδευση και την πολιτική.

Εικόνες: Θεωρείστε ένας από τους κορυφαίους στον κόσμο ριζοσπάστες εκπαιδευτικούς λειτουργούς. Τάσσεστε υπέρ μιας κριτικής παιδαγωγικής καθοδηγούμενης από έναν μαρξιστικό ανθρωπισμό και αντιμετωπίζετε την εκπαίδευση ως πολιτική πράξη. Πείτε μας
λίγα πράγματα για τη δουλειά σας και το τι συνεπάγεται η κριτική παιδαγωγική;

Πίτερ ΜακΛάρεν: Η κριτική παιδαγωγική γεννήθηκε με το έργο του Βραζιλιάνου εκπαιδευτικού Πάουλο Φρέιρε. Είναι μια θεωρία και πρακτική του να βοηθάς τους μαθητές να αποκτήσουν κοινωνική συνείδηση. Είναι μια διδακτική και μαθητική προσέγγιση που
ψάχνει να κατανοήσει το νόημα, τις αιτίες, το κοινωνικό πλαίσιο, την ιδεολογία και τις επιπτώσεις κάθε πράξης, γεγονότος, διαδικασίας και οργάνωσης.
Στη δουλειά μου ξεκίνησα να χρησιμοποιώ μια βορειοαμερικανική διασκευή της κριτικής παιδαγωγικής, ένα εκλεκτικιστικό μείγμα από τις δουλειές των Τζον Ντιούν και Μιλς Χόρτον. Αργότερα προσπάθησα να ενσωματώσω στο εν λόγω μείγμα περισσότερο
σύγχρονους Βορειοαμερικανούς στοχαστές - φεμινιστές και ποικίλους άλλους θεωρητικούς, πολλούς από τις λατινοαμερικανικές και αφροαμερικανικές κοινότητες διανοουμένων. Μετά ξεκίνησα να ενσωματώνω στο έργο μου τον Γκράμσι και κυρίως δυτικούς μαρξιστές
στοχαστές. Εντούτοις, στο πιο πρόσφατο παρελθόν, προσπάθησα να> γίνω πιο συστηματικός στην προσέγγισή μου διαβάζοντας και συζητώντας με διαφορετικούς θεωρητικούς της κριτικής παιδαγωγικής, φιλόσοφους και ακτιβιστές παγκοσμίως, κάποιοι από τους
οποίους προέρχονται από διαφορετικές παραδόσεις, αλλά οι περισσότεροι εξ αυτών τρέφουν μεγάλη συμπάθεια στον αγώνα για τον σοσιαλισμό.


Εικόνες: Στη Λατινική Αμερική, όπου οι θεωρίες σας είναι ιδιαιτέρως δημοφιλείς μεταξύ των εκπαιδευτικών, ο όρος «επαναστατική
κριτική παιδαγωγική» χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει τη δουλειά σας. Είναι αυτός ένας ακριβής ορισμός;

Πίτερ ΜακΛάρεν: Ναι, τώρα χρησιμοποιώ τον όρο «επαναστατική κριτική παιδαγωγική». Βασικά, η επαναστατική κριτική παιδαγωγική διατυπώνει θεμελιώδη ερωτήματα για την Παιδεία και την πολιτική, όπως τα ακόλουθα: Ποιος επωφελείται από το εκπαιδευτικό σύστημα στην παρούσα μορφή του; Ποιος επωφελείται από τους υπάρχοντες εκπαιδευτικούς μηχανισμούς; Ποιος υποφέρει; Ποιων τα συμφέροντα
εξυπηρετούν οι υπάρχουσες παιδαγωγικές πρακτικές; Ποια είναι η σχέση μεταξύ των παιδαγωγικών πρακτικών και της εκπαίδευσης ως συστήματος κοινωνικής διαμεσολάβησης και της αναπαραγωγής του συστήματος της καθεστηκυίας τάξης (π.χ. του κεφαλαιοκρατικού); Γιατί τα οικονομικά δικαιώματα δεν εντάσσονται στις Ηνωμένες Πολιτείες στον ευρύτερο διάλογο γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα; Πώς μπορεί η εκπαίδευση να παίξει έναν ρόλο (απαραίτητο, αλλά, αλίμονο, όχι επαρκή) στην κοινωνική επανάσταση; Ο,τι σας ανέφερα δεν αποτελεί αναλυτική περιγραφή της κριτικής παιδαγωγικής, αλλά απλώς μια ευρετική απόδοση των βασικών στόχων της.


Εικόνες:Εάν η κριτική παιδαγωγική είναι μια μορφή πολιτικού ταξικού αγώνα, ποιες προκλήσεις και ποιους κινδύνους ενέχει το να την εφαρμόζεις στον χώρο διδασκαλίας ενός από τα επιφανέστερα πανεπιστήμια στο κορυφαίο καπιταλιστικό έθνος του κόσμου;

Πίτερ ΜακΛάρεν:Υπάρχουν πολλές προκλήσεις και κίνδυνοι. Μα η εκπαίδευση εάν δεν έχει να κάνει με το να ρισκάρεις, τότε δεν αξίζει να την ακολουθήσεις ή να εμπλακείς σε αυτήν. Οι κίνδυνοι για έναν καθηγητή είναι το να χάσει τη θέση διδασκαλίας που κατέχει.
Υποθέτω πως πρόκειται για ένα είδους τίμημα που πρέπει να πληρώσω. Αλλά έχω υπάρξει ιδιαίτερα τυχερός στο ότι η διεύθυνση του πανεπιστημίου δεν έχει μέχρι σήμερα προσπαθήσει να με φιμώσει αν και έχω προειδοποιηθεί πως βρίσκομαι υπό προσεκτική
παρακολούθηση. Μολαταύτα, αυτό που κάνει την κατάσταση περισσότερο επικίνδυνη είναι πως τώρα η κυβέρνηση Μπους έχει εκ του νόμου την εξουσία να τιμωρεί τους επικριτές και τους αντιπάλους της με τρόπους που οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχαν στη διάθεσή
τους. Οχι, δεν πιστεύω πως θα «εξαφανιστώ» και θα βρεθώ σε μια φυλακή ανακρίσεων της CIA στην Πολωνία (εάν ήμουν μουσουλμάνος, βέβαια, αυτό θα άλλαζε σημαντικά), αλλά η κυβέρνηση Μπους έχει δημιουργήσει ένα κλίμα φόβου που δημιουργεί μια σχέση μετωνυμίας μεταξύ των πολιτικά αντιφρονούντων και των όσων συμπαθούν τους τρομοκράτες.


Εικόνες: Πώς απαντάς στους επικριτές σου, πολλοί από τους οποίους έχουν εξαγριωθεί για την παρουσία σου σε ένα μεγάλο
αμερικανικό πανεπιστήμιο και σε αποδοκιμάζουν για το γεγονός ότι, από τη δική τους οπτική γωνία, πολιτικοποιείς τους
φοιτητές και τους μετατρέπεις σε θιασώτες μιας επαναστατικής ιδεολογίας;

Πίτερ ΜακΛάρεν: Να σου πω, η κριτική παιδαγωγική δεν αποτελεί κατήχηση. Ποτέ δεν προωθώ την πολιτική μου ιδεολογία στους φοιτητές. Δημιουργώ μαζί με τους φοιτητές ένα πλαίσιο διδασκαλίας στην τάξη, έτσι ώστε να είναι ελεύθεροι να θέτουν ερωτήσεις. Είναι ένας χώρος εμπιστοσύνης και διαλόγου. Η κριτική παιδαγωγική είναι αντάρτικη στο ότι έχει μια προνομιακή προαίρεση για τους φτωχούς και
τους καταπιεσμένους, και βασίζεται στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλά δεν απευθύνεται μόνο σε φοιτητές με αριστερά πολιτικά ιδεώδη. Η κριτική παιδαγωγική καλεί τους φοιτητές να αναλύσουν κριτικά κοινές εμπειρίες, να κάνουν το αλλόκοτο
οικείο και το οικείο αλλόκοτο. Προσπαθεί να καταστήσει το πολιτικό στην καθημερινή ζωή πιο παιδαγωγικό και το παιδαγωγικό περισσότερο πολιτικό. Δεν καταλαβαίνω γιατί η Δεξιά φοβάται τόσο πολύ τη διδασκαλία μου. Προσωπικά ανησυχώ για τον εντεινόμενο φασισμό σε αυτήν τη χώρα, κυρίως τον χριστιανικό φασισμό. Ανησυχώ για ομάδες χριστιανών φονταμενταλιστών, οι οποίες ανακατεύουν μερικώς χριστιανικά διδάγματα με αμερικανικό εθνικισμό, νεοσυντηρητική ιδεολογία και ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα. Αυτό κάποιοι
το έχουν περιγράψει ως μια νέα πολιτική θρησκεία που επιχειρεί να αναλάβει τον ρόλο κυρίαρχου δόγματος και να δημιουργήσει μεγαλο-εκκλησίες που καλλιεργούν μια ανδροκρατούμενη αίρεση, της οποίας γυναίκες και παιδιά παραμένουν υποχείρια, όπου οι
αρσενικοί ηγέτες μιλούν απευθείας με τον Θεό, μια χριστιανική ραδιοτηλεοπτική αυτοκρατορία με βλέψεις τελικώς να πάρει τον έλεγχο της αμερικάνικης ίδιας της κυβέρνησης.

Εικόνες: Ταξιδεύετε και δίνετε διαλέξεις σε όλο τον κόσμο και κυρίως στη Λατινική Αμερική, όπου έχετε ένα τεράστιο κοινό. Ενα ινστιστούτο Peter McLaren πρόκειται να συσταθεί στην Αργεντινή, υπάρχει ήδη ένα στο Μεξικό και ένα στον Καναδά. Πώς βλέπετε τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στη Λατινική Αμερική; Είστε αισιόδοξος;

Πίτερ ΜακΛάρεν: Δεν είμαι αισιόδοξος, αλλά τρέφω ελπίδες. Θαυμάζω την ηγεσία του προέδρου Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας, τον οποίo είχα την ευχαρίστηση να γνωρίσω. Ο Τσάβες ασκεί σημαντική αρχηγία και ακολουθεί τον δρόμο της ενδογενούς ανάπτυξης για να σπάσει την εξάρτησή του από το κεφάλαιο και να αντικρούσει τον νεοφιλελευθερισμό με ένα πραγματικά σοσιαλιστικό εναλλακτικό πρόγραμμα. Ο Τσάβες και ο Εβο Μοράλες της Βολιβίας παίζουν έναν γενναίο ρόλο στον τερματισμό της κουβανέζικης απομόνωσης. Εάν η
Βολιβαριανή Επανάσταση διαδιδόταν σε περισσότερα μέλη της Μερκοσούρ, τα εναλλακτικά σοσιαλιστικά προγράμματα θα ήταν μοναδικά σε κάθε χώρα και στον πυρήνα τους θα θεμελιώνονταν στη συμμετοχική δημοκρατία. Είναι ξεκάθαρο πως σε κάθε
σοσιαλιστική επανάσταση οι άνθρωποι πρέπει να μεταμορφώνονται μέσω της δικής τους δραστηριότητας και της ανάπτυξης νέων ικανοτήτων. Δεν έχει να κάνει απλώς με την οικονομική ανάπτυξη, αλλά με την ανθρώπινη ανάπτυξη.


Η Νατάλια Τζαραμίλο... γεννήθηκε στην Κολομβία. Σπούδασε στο Harvard και ολοκλήρωσε τη διδακτορική διατριβή της πάνω σε θέματα παιδαγωγικής στο UCLA, υπό την εποπτεία του Πίτερ ΜακΛάρεν. Μαζί του συνέγραψε το πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο με τίτλο
"Παιδαγωγική και Παραγωγή στον Καιρό της Αυτοκρατορίας". Διδάσκει παιδαγωγική στο Πανεπιστήμιο Περντού, ενώ δραστηριοποιείται πολλά χρόνια στα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής.
Εικόνες: Νατάλια, εσείς και ο Πίτερ έχετε συγγράψει μαζί ένα νέο βιβλίο με τον τίτλο Παιδαγωγική και Παραγωγή στον Καιρό της Αυτοκρατορίας. Μας περιγράφεις συνοπτικά τη βασική θέση του βιβλίου;

Νατάλια Τζαραμίλο: Ο Πίτερ και εγώ εξετάζουμε τις πολιτικές της εκπαίδευσης εντός των ΗΠΑ και στο εξωτερικό ενάντια στο σκηνικό της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού και της οικοδόμησης αυτοκρατοριών. Η ανάλυσή μας μας οδηγεί κατευθείαν στο ζήτημα της παιδαγωγικής και της πρακτικής στην εκπαίδευση. Εφαρμόζουμε τις βασικές αρχές της μαρξιστικής ανθρωπιστικής παράδοσης σε αυτό που ονομάζουμε «επαναστατική κριτική παιδαγωγική», μια φιλοσοφικά καθοδηγούμενη διαλεκτική της παραγωγής, διαμορφωμένη προκειμένου να βοηθά δασκάλους και μαθητές να αντιλαμβάνονται τη συγκεκριμένη αυθεντικότητα των τοπικών εμπειριών μέσα στην παγκόσμια ολότητα που υπάρχει στις κοινωνικές σχέσεις.

Εικόνες: Βλέπετε τις ΗΠΑ ως μια αυτοκρατορία;

Νατάλια Τζαραμίλο: Ναι, και πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις ΗΠΑ όχι μόνον ως μια αυτοκρατορία, αλλά και ως ένα ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προσπάθησε κάποτε να συγκαλύψει τις πτωτικές τάσεις των κερδών μέσω της απόσπασης υπερκερδών από περιοχές που εκμεταλλευόταν στο εξωτερικό, αλλά η πτωτική τάση των κερδών είναι αυτή που τώρα οδηγεί την κεφαλαιοκρατική αποστολή ιμπεριαλιστικής επέκτασης. Αυτό έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση μόνιμου γεωπολιτικού πολέμου στη Μέση Ανατολή και σε μια σειρά από πρωτοβουλίες και σχέδια που στοχεύουν στο να διασφαλίσουν την οικονομική, στρατιωτική και ιδεολογική κυριαρχία των ΗΠΑ στον κόσμο. Επομένως, αυτό που βιώνουμε τώρα είναι μια κυριολεκτικά αιματοβαμμένη πάλη για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα σε πρώην κυρίαρχα έθνη, συνδυασμένη με ένα ιδεολογικό πρόγραμμα σχεδιασμένο να προμοτάρει μια δημοκρατία τύπου ΗΠΑ που υποστηρίζεται φυσικά μόνο εάν εξυπηρετεί οικονομικούς και γεωστρατηγικούς στόχους."

Απόλαυση δεν ήταν? Δύο λοντάρια στη καρδιά της εκπαίδευσης της αυτοκρατορίας. Υπάρχει ελπίδα? ΝΑΙ, υπάρχει, όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στον πλανήτη Γη.

Τρίτη 22 Μαΐου 2007

CRASH!!!!!!!!

Ένα crash στον υπολογιστή μου, μού στέρησε τη χαρά της επικοινωνίας μαζί σας. Έχουν δίκιο οι αναρχικοί που λένε «ότι αν σας κόψουμε το ρεύμα πεθάνατε». Ένα καλό format και ξανά μανά Install όλα τα προγράμματα και voila με pixels και html μπροστά σας. Blackangel μπαστούνι. Μου έλειψε το blog. Είναι η ψυχοθεραπεία μου, τα χάπια μου, όταν «φορτώνω». Και δυστυχώς φορτώνω συχνά με όσα βλέπω να γίνονται γύρω μου. Φοράω τη μαύρη στολή του ζούπερμαν και είμαι έτοιμος για νέες περιπέτειες στον θαυμαστό κόσμο του Ελλαδιστάν. ΧΡΟΥΤΣ (ήχος από το μαύρο μαστίγιο μου). ΟΛΕ :-)

So you think you can dance?

Δευτέρα 14 Μαΐου 2007

Sieben sieben eins zwei

Ενώ η αθάνατη Ελλαδάρα ζει και αναπνέει ακόμη με τις μαγικές στιγμές που μας πρόσφερε η Eurovision το Σαββάτο το βράδυ και ενώ τα ΜΜΕ μας πληροφορούν ότι το καλοκαίρι θα έχει ζέστη και το χειμώνα κρύο, κάποιοι άλλοι, συγκεκριμένα η κυβέρνηση δρέπει τους καρπούς που έσπειρε όλο αυτό το διάστημα με την αντιλαϊκή (και ουχί μόνο) πολιτική της. Αγόρασα την εφημερίδα «ΠΟΝΤΙΚΙ» για να διαβάσω την προκήρυξη του «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ».Θέλω να καταστήσω σαφές την αρνητική μου θέση σε κάθε μορφής βίας (δυστυχώς πιστεύω ακόμη στη κοινοβουλευτική δημοκρατία, παρόλο που η τελευταία πνέει τα λοίσθια). Από την άλλη, όλη αυτή η κατασταλτική βία που χρησιμοποιήθηκε από την καλή μας αστυνομία (κατ’ εντολή της κυβέρνησης) απέναντι σε νόμιμες συγκεντρώσεις ήταν λογικό ότι θα έφερνε αντίδραση τόσο ακραία όσο και η δική της συμπεριφορά. Θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει η βία γεννάει βία. Το βλέπουμε και στο Ιράκ που οι βομβιστικές επιθέσεις είναι στην ημερησία διάταξη. Η τρομοκρατία του κράτους γεννάει την «άλλη» τρομοκρατία (οι πρακτικές αλλάζουν, η ουσία είναι ίδια). Διαβάζοντας το κείμενο του «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ» με πολύ προσοχή βρήκα τον εαυτό μου να συμφωνεί με το κείμενο σε βαθμό παρεξηγήσεως. Τώρα ποιοί είναι αυτοί και σε τι πραγματικά αποσκοπούν είναι «αλλού παπά ευαγγέλιο». Προσωπικά νιώθω ανασφαλής περισσότερο με τους μεν (λέγε με και αστυνομευμένο παρακράτος) παρά με τους δε. Να θυμίσω ότι κατά τη διάρκεια της χούντας σημερινοί κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι, οικογενειάρχες άνθρωποι έβαζαν βόμβες και έκαναν αντάρτικο πόλεων. Είναι υποκρισία να υπάρχει αυτή η κρατική ασυδοσία και μετά να αναρωτιόμαστε γιατί είναι στραβός ο γιαλός. Αλλά τι λέω τώρα? Ο Ελληνάρας δεν καταλαβαίνει τίποτα. Ας γεμίσουμε τα μπουζούκια, ας βάλουμε τέρμα στο αμάξι τα τραγούδια του je t’aime και τα υπόλοιπα μουσικά σκουπίδια, ας παραβιάζουμε τους σηματοδότες, ας κλείνουμε τις γνωστές μπάρες ατόμων με εδικές ανάγκες, ας πετάμε τα σκουπίδια από το μπαλκόνι (ενδεικτικά όλα αυτά, ο κατάλογος τελειωμό δεν έχει) και ας μην ασχολούμαστε με αυτούς που μας ρουφάνε το αίμα με το καλαμάκι. ΖΗΤΩ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ο ΕΛΛΗΝΑΣ που σκλαβιά δεν βιώνει. ΟΛΟΙ Ν.Δ. και Π.Α.Σ.Ο.Κ. στις εκλογές (φθινόπωρο κοντή γιορτή). ΖΗΤΩ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΤΟΥ ΚΩΣΤΕΤΣΟΥ.


Σας παρουσιάζω την συμμετοχή της κυβέρνησης στην Eurovision. Στο τραγούδι η Μαριέττα Γιαννάκου, ενώ χορεύουν και κάνουν φωνητικά δίπλα της οι Βύρωνας Πολύδωρας και Παναγιώτης Ψωμιάδης:

Δευτέρα 7 Μαΐου 2007

Πανάθα είσαι τρέλα με το τέταρτο αστέρι στη φανέλα

"ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΣΗΚΩΣΩ
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΛΑΒΩΣΩ
ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΩ
ΠΑΝΑΘΑ ΜΟΥ Σ'ΑΓΑΠΑΩ......."
ΚΑΙ
"ΑΥΤΟ, ΑΥΤΟ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ
ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΚΑΙ ΚΥΠΕΛΛΟ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ"




ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ






Υπερκούπωση

Ο Παναθηναϊκός κατακτά για 4η φορά την Ευρωπαϊκή κούπα στο μπάσκετ και στέφεται Πρωταθλητής Ευρώπης στο Κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο Αθηνών.


Έτσι μετά το Παρίσι το 1996:



την Θεσσαλονίκη το 2000:



τη Μπολόνια το 2002:



έρχεται η σειρά της Αθήνας αφού πρώτα γίνεται η σωστή πρόβλεψη από του φιλάθλους του Παναθηναικού:


ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ 2007



Υ.Γ. Προσωπικά έμεινα προσηλωμένος στον αγωνιστικό χώρο. :-)

Τρίτη 1 Μαΐου 2007

Ζήτω η εργατική πρωτομαγιά


Την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών. Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου. Τον Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών του Σικάγο στις αρχές Μάη του 1886, έγιναν ύστερα από επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών στον Καναδά το 1872.

Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1884, πάρθηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας η απόφαση να γίνουν την πρώτη Μάη του 1886 απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο Σικάγο, το μεγαλύτερο τότε βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Αίτημα η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο".

Εκείνη τη μέρα, 1η Μαΐου του 1886, 400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Αυτό το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες, ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης στην πλατεία Haymarket.

Στη γύρω περιοχή, είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα οι οποίοι περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν.

Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης, διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια βόμβα έσκασε μέσα στο πλήθος, και αστυνομικοί μαζί με μπράβους αρχίζουν να χτυπούν τους συγκεντρωμένους χωρίς καμιά διάκριση.

Πρωτομαγιά στην Ελλάδα

Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη. Το 1893, 2000 διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη.

Το 1936 έχουμε τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών και συνεχίστηκε με συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές συγκεντρώσεις με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης. Σε μια συγκέντρωση στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου, χωροφύλακες πυροβόλησαν και σκότωσαν 7-8 εργάτες. Σ' αυτό το σημείο έχει στηθεί το μνημείο του καπνεργάτη. Με πυροβολισμούς προσπάθησαν να διαλύσουν και τις άλλες συγκεντρώσεις και συνολικά είχαμε τουλάχιστον 12 νεκρούς και 300 τραυματίες. Οι δολοφονίες των εργατών ήταν η έμπνευση του Ρίτσου για τον "Επιτάφιο".

Το 1944 ο κατοχικός στρατός των Γερμανών, εκτέλεσε 200 Έλληνες αγωνιστές στο σκοπευτήριο της Καισαριανής. Ο Νίκος Μαριακάκης, ένας απ' τους 200, έγραψε στο σημείωμα που άφησε: "Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος".

Το Μάη του 1963, δολοφονήθηκε ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης. Δεν ήταν Πρωτομαγιά, αλλά 22 Μαΐου. Ο Γρηγόρης Λαμπράκης μιλούσε σε συγκέντρωση των "Φίλων της Ειρήνης" για την παγκόσμια ύφεση όταν δέχτηκε επίθεση από άγνωστους με ρόπαλα. Έξω απ' την αίθουσα ο Λαμπράκης χτυπήθηκε από τρίκυκλο και τελικά εξέπνευσε στις 27 Μαΐου. Ο Λαμπράκης είχε συμμετοχή σε ειρηνιστικές πορείες τον Απρίλιο του 1963 στην Αθήνα, κι ήταν απ' τα κεντρικά πρόσωπα στην εκδήλωση για την Πρωτομαγιά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού.

Το 1976, πάλι πρώτη Μαΐου, είχαμε το θάνατο του Αλέκου Παναγούλη σε τροχαίο. Ο Αλέκος Παναγούλης έχει μείνει στην ιστορία σαν σύμβολο της αντίστασης κατά της χούντας για την απόπειρα δολοφονίας ενάντια στον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, με τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού , τον Αύγουστο του 1968. Είχε συλληφθεί άμεσα και είχε τελειώσει την απολογία του με τη φράση "Δεν υπάρχει, κύριοι στρατοδίκαι, ωραιότερο κύκνειο άσμα για κάθε αγωνιστή, από τον επιθανάτιο ρόγχο μπροστά στα πολυβόλα του εκτελεστικού αποσπάσματος της τυραννίας". Η παγκόσμια κατακραυγή της δίκης απέτρεψε την εκτέλεση του Παναγούλη. Στη φυλακή βασανίστηκε μέχρι την απελευθέρωσή του. Η αμνηστία που έδωσε ο Παπαδόπουλος τον Αύγουστο του 1973 κάλυπτε και τον Αλέκο Παναγούλη. Η συγκυρία του θανάτου του Παναγούλη σε τροχαίο χαρακτηρίζεται από πολλούς ιδιαίτερα ύποπτη, επειδή μόλις λίγο καιρό πριν το θάνατό του, είχε φέρει στη δημοσιότητα στοιχεία από τα μυστικά αρχεία της ΕΣΑ.


Η λέξη "εργάτες" δηλώνει μια ομάδα ανθρώπων που εργάζονται. Διάβασα πρόσφατα στην Deutche Welle ότι μόνο το 39 % των Γερμανών πολιτών ζει σήμερα από την εργασία του.

Παιδιά είναι ευκαιρία να πούμε σήμερα ένα ΟΧΙ στον ΠΟΛΕΜΟ και στον ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟ.





*Πηγή κειμένου για την πρωτομαγιά : Βικιπαίδεια