Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007

Back to Βlack

Η μηχανή αναζήτησης γούγλης (google) μας προτείνει να χρησιμοποιούμε το blackle αντί της κλασσικής google σελίδας μια και με αυτόν τον τρόπο θα κάνουμε οικονομία γύρω στα 750 megawatt ώρες το χρόνο. Η κεντρική σελίδα μας λοιπόν – αν έχουμε οικολογικές ευαισθησίες – πρέπει να είναι η ακόλουθη:

http://www.blackle.com/

Πρόκειται για το γνωστό μας google αλλά σε μια απλουστευμένη έκδοση συμμετέχoντας κατά αυτόν τον τρόπο σε μια παγκόσμια ενεργειακή οικονομία, μια και το background είναι σε μαύρο χρώμα.

Τι σημαίνει αυτό?

Έχει αποδειχθεί ότι τα λευκά και τα έγχρωμα χρώματα χρησιμοποιούν 20% περισσότερη ενέργεια από ότι το μαύρο χρώμα.

Η όλη ιστορία ξεκίνησε χάρη σε ένα Blog (να το «κίνημα» που λέγαμε Θέμη). Αξίζει να το επισκεφτείτε για περισσότερες πληροφορίες:

http://ecoiron.blogspot.com/2007/01/black-google-would-save-3000-megawatts.html

(προσπερνάμε το γεγονός ότι το blog είναι σε πράσινο χρώμα χεχε).

Αποδεικνύει λοιπόν για μια ακόμη φορά την αξία του κλασσικού, την αξία του μαύρου (ποτέ δεν θα «μπω» σε άλλο χρώμα χαχα).


Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Κρίση ταυτότητας

Δεν έχω διάθεση να γράψω. Είμαι απογοητευμένος. Για πρώτη φορά αναφέρομαι στον εαυτό μου και στα συναισθήματα μου. Από την αρχή που έκανα αυτό τον χώρο είπα ότι δεν θα μιλήσω επί προσωπικού. Δεν αφορά κανέναν τι νιώθω και πως περνάω. Αντίθετα κάποια από τα θέματα που κατά καιρούς έχω αναρτήσει πιστεύω πως θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα βήμα, το έναυσμα αν θέλετε μιας εποικοδομητικής συζήτησης.

Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.

Το blog αυτό είναι ένα βήμα για να εξωτερικεύω τις όποιες κοινωνικές μου ανησυχίες. Ο λόγος ύπαρξης του είναι καθαρά ψυχοθεραπευτικός. Δεν σκοπεύω ούτε να πολιτευτώ, ούτε να ηγηθώ κάποιας παγκόσμιας επανάστασης, ούτε….τίποτα άλλο. Άρα θα μπορούσε να μην έχει υπάρξει. Υπάρχει, επειδή το θέλω εγώ και ίσως το χρειάζομαι. Δεν είναι όμως πολύ εγωιστικό? Πάλι ο εαυτός μου στο κέντρο του σύμπαντος. Το άλλοθι ενός αστού για να κοιμάται καλύτερα τα βράδια και για να έχει να διηγείται στα παιδιά του ιστορίες για αγρίους στο μέλλον (ξέρετε τι μαλακίες έχω γράψει εγώ?). Αντιπολιτεύομαι τον καπιταλισμό και όμως με τη στάση μου στηρίζω τις αρχές που «μάχομαι». Που στηρίζεται ο καπιταλισμός? Στην ατομικότητα (δε το λέω εγώ, ο Μαρξ το λέει). Άρα? Αδιέξοδο. In front of me.

Γαμώ τα blog μου γαμώ.

Αν ήμουν δημοσιογράφος θα έγραφα για να πληρώνομαι (μην πει κανείς καμιά μαλακία για λειτούργημα γιατί θα ασελγήσω πάνω του). Εγώ γράφω……για να γράφω. Χωρίς στόχο, χωρίς σκοπό. Εξυπηρετώ την προσωπική μου μαλακία και τίποτα άλλο.

ΔΕΝ «ΜΟΥ» ΑΡΕΣΕΙ. ΔΕΝ «ΜΟΥ» ΑΡΚΕΙ.

Πάλι το «ΜΟΥ». Σαν τις αγελάδες.

Θα ήταν μεγάλη μου επιτυχία να βρω έναν λόγο ύπαρξης του συγκεκριμένου χώρου που να μην έχει να κάνει με «εμένα». Μα είναι το δκτυακό «μου» ημερολόγιο. Και γιατί πρέπει να δημοσιεύω τις σκέψεις «μου»? Ε?

Συμβαίνουν τόσα πράγματα γύρω μου που τα λόγια είναι φτώχεια που λέει και ο θυμόσοφος λαός μας.

Η Εθνική κέρδισε την Τουρκία και ξαφνικά πήραμε την πόλη. Αυτοί που κάηκαν ψήφισαν αυτούς που ευθύνονται για την καταστροφή τους. Η Ν.Δ. χτυπάει αμέσως μετά τις εκλογές τους μικρομεσαίους. Τη λαϊκή δηλαδή βάση που τους στήριξε και τους έβγαλε κυβέρνηση. Ένα σωρό απαίδευτοι μαλάκες κυκλοφορούν ανάμεσα μας.

Μου έρχεται να πάρω τις θάλασσες (σόρυ δεν μου αρέσει το βουνό, εκτός από τις «βουνάρες»).

Πριν πέσω στα σκληρά και πριν επισκεφτώ ψυχίατρο, έχετε να αντιπροτείνετε κάτι? Βρίστε με, φτύστε με, σταυρώστε με, ψηφίστε με για αρχιμαλάκα μπλόγκερ. Κάντε μου άγριο σεξ. Δώστε νόημα στην μεσοαστική ζωή μου και κάντε με να αισθανθώ όπως κάποιοι ιδιοκτήτες φόρουμ που γνωρίζω.

Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Μέχρι και με ULTREX λούστηκα.

Καταλήγω στον ίδιο παρανομαστή. ΛΟΓΙΑ, ΛΟΓΙΑ, ΜΠΛΑ, ΜΠΛΑ, ΜΠΛΑ…………..γαμώ τις σκέψεις μου, γαμώ.

Μην ανησυχείτε. Δεν μιλάω ακόμη με τον εαυτό μου, ούτε με κάποιο ανύπαρκτο πρόσωπο.

Να το ρίξω στην θρησκεία? Είναι σαν να γίνω πούστης στα γεράματα.

Το χιούμορ μου στερεύει. Οι αντιστάσεις μου ασθενούν. Ο λόγος μου είναι ανύπαρκτος και αναιμικός.

Κατάθλιψη?

Μα ποτέ δεν με αγάπησα.

Χαμηλή αυτοεκτίμηση? Σιγά τα ωα.

Μου λείπει το σεξ? Όσο με βαστάνε τα χέρια μου (τα credits στον φίλο μίας φίλης) δεν έχω ανάγκη.

ΑΡΑ?

Τι κάνουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ σε αυτό τον κόσμο? Επιβιώνουμε? Προσπαθούμε απλώς να περάσουμε καλά και να μην κάνουμε θόρυβο φεύγοντας? Προσπαθούμε να αποτελέσουμε την χρυσή μετριότητα?

Θέλετε να ανήκετε στατιστικά στον «μέσο όρο»?

Έχετε ποτέ θέσει τον εαυτό σας στην υπηρεσία ενός ιδανικού? Ενός στόχου που δεν θα εξυπηρετεί το ΕΓΩ ΣΑΣ?

Όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά τρομάζω. Ποιο κοινωνικό σύνολο και ποιο κοινωνικό καλό. Όλοι είναι τόσο μπερδεμένοι και τόσο τρομαγμένοι που όλα αυτά ακούγονται αστεία (ίσως και να είναι, είμαι ανοιχτός σε προτάσεις).

Ανοίγω ένα μπουκάλι φτηνό κόκκινο κρασί (κάποιος μου το έκανε δώρο). Παίρνω ένα από τα καλά ποτήρια που έχει αγοράσει η γυναίκα μου. Το γεμίζω. Το υψώνω και πίνω στην υγειά σας. Την πνευματική σας υγεία. Πίνω στην μόρφωση σας. Την ουσιαστική όμως αυτή που συμπεριλαμβάνει παιδεία πραγματική και κουλτούρα. Πίνω στην αφύπνιση της συνείδησης σας. Πίνω στους…..εφιάλτες. Αυτούς που πρέπει να έχουμε μια και ζούμε σαν τα ζώα. Πίνω στις τύψεις σας. Αν δεν νιώθετε δεν ανήκετε στην παρέα μου. Πίνω στην οργή σας. Στην οργή για κάποια αδικία που είδατε και όχι βιώσατε προσωπικά. Πίνω στο αστικό παραμέρισμα της προσωπικής μας ζωής. ΝΑ ΠΑΕΙ ΝΑ ΓΑΜΗΘΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ. Πίνω στο πάθος. Πίνω στον πόθο. Πίνω σε αυτούς που έχουν πραγματικά αρχίδια. Πίνω στον Ερνέστο. Πίνω στον Άρη. Πίνω σε αυτούς που ξεχάσαμε. Πίνω….για να ξεχάσω………..γαμώ τα σπερματοζωάρια και ωάρια των γονιών μου.

VIVA LA REVOLUTION

ΧΙΚ!!!!!!!!!!

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Che Guevara Super Star

Σαν σήμερα, 9 Οκτωβρίου, πριν 40 χρόνια (το 1967) δολοφονήθηκε από τον Βολιβιανό στρατό που τελούσε υπό τις οδηγίες της CIA, ο μεγαλύτερος επαναστάτης του 20ου αιώνα. Ο Ernesto Guevara de la Serna (14 Ιουνίου του 1928 – 9 Οκτωβρίου του 1967), γνωστός και ως CHE.

Έχω κάνει αφιέρωμα στον Che, στο παρελθόν, το οποίο μπορείτε να δείτε στις παρακάτω διευθύνσεις του blog μου:

http://mavrosaggelos.blogspot.com/2007/04/che-guevara.html (1ο μέρος)
http://mavrosaggelos.blogspot.com/2007/04/che-guevara_03.html (2ο)
http://mavrosaggelos.blogspot.com/2007/04/che-guevara_04.html (3ο)
http://mavrosaggelos.blogspot.com/2007/04/blog-post.html (4ο)
http://mavrosaggelos.blogspot.com/2007/04/che.html (5ο)
http://mavrosaggelos.blogspot.com/2007/04/che_07.html (6ο)

Σαράντα χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου επαναστάτη, οι ιδέες του, οι αγώνες του και η θυσία του, συνεχίζουν να εμπνέουν ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους με όνειρα και ιδανικά για ένα καλύτερο κόσμο.

Μαύρη επέτειος λοιπόν και επ’ ευκαιρίας, παραθέτω αποσπάσματα από το βιβλίο του δημοσιογράφου Richard Gott με τον τίτλο "Rural guerillas in Latin America", που έχουν σχέση με τις τελευταίες ώρες του Che:

“8 Οκτωβρίου 1967. Εκείνη την Κυριακή ο καιρός ήταν ζεστός, και στις οκτώμισι το βράδυ περιφερόμαστε με έναν άγγλο φίλο στην κεντρική πλατεία της Σάντα Κρουζ στην ανατολική Βολιβία, όταν κάποιος μας έγνεψε από το τραπεζάκι ενός καφενείου.

"Έχω νέα για σας", μας είπε. "Ο Τσε;", ρωτήσαμε, γιατί το ενδεχόμενο να συλληφθεί ο Τσε στριφογύριζε στο μυαλό μας από μία εβδομάδα. Πριν από λίγες ημέρες βρισκόμαστε στη μικρή πόλη Βαγεγκράντε και είχαμε ακούσει το συνταγματάρχη Χοακίν Σεντένο Ανάγια, διοικητή της όγδοης μεραρχίας των βολιβιανών ενόπλων δυνάμεων, να εκφράζει τη βεβαιότητα ότι τα στρατεύματά του θα βάλουν τον Τσε στο χέρι πριν από το τέλος της εβδομάδας. Μας εξήγησε μάλιστα ότι είχαν ενισχυθεί από 600 "ρέιντζερ", φρέσκους από το στρατόπεδο εκπαίδευσης που διηύθυναν οι Ειδικές Δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών βορείως της Σάντα Κρουζ. Είπε ακόμη πώς έγινε η περικύκλωση των ανταρτών. Δυνατότητα διαφυγής υπήρχε μόνο από τη μία πλευρά, κι εκεί ο στρατός είχε σκορπίσει στρατιώτες μεταμφιεσμένους σε αγρότες, ώστε να σημάνουν αμέσως συναγερμό μόλις δουν τους αντάρτες να περνούν από αυτό το σημείο. Από τα στοιχεία που μας είχαν δώσει κάτοικοι ενός χωριού στο οποίο μπήκαν οι αντάρτες περί το τέλος Σεπτεμβρίου, καθώς και από τη μαρτυρία δύο ανταρτών που είχαν συλληφθεί, δεν μας έμενε η παραμικρή αμφιβολία ότι ο Τσε ήταν ο επικεφαλής τούτης της περικυκλωμένης ομάδας.

"Ο Τσε συνελήφθη", μας είπε ο γνωστός μας στο καφενείο, "αλλά είναι τραυματισμένος σοβαρά και μπορεί να μη βγάζει τη νύχτα. Οι υπόλοιποι αντάρτες παλεύουν απεγνωσμένα να τον πάρουν πίσω, ενώ ο διοικητής του λόχου ζητά να τους στείλουν ελικόπτερο ώστε να μπορέσουν να τον φυγαδεύσουν μακριά. Ο διοικητής είναι σε τέτοια αναστάτωση, ώστε τα λόγια του ήταν εντελώς ακατάληπτα. Το μόνο που κατόρθωσαν να ξεχωρίσουν εκείνοι που τον άκουγαν ήταν η κραυγή 'Τον πιάσαμε, τον πιάσαμε'".

Ο πληροφοριοδότης μας συνέχισε λέγοντας ότι πρέπει να νοικιάσουμε ελικόπτερο και να πετάξουμε αμέσως στην περιοχή των ανταρτών. Δεν ήξερε αν ο Τσε ήταν ακόμη ζωντανός ή αν είχε πεθάνει, αλλά διαισθανόταν ότι οι πιθανότητες να ζήσει ήταν πλέον ελάχιστες. Δεν είχαμε χρήματα να νοικιάσουμε ελικόπτερο, ακόμη κι αν υπήρχε κάποιο διαθέσιμο, άσε που σε κάθε περίπτωση στη Βολιβία είναι αδύνατη η πτήση μετά τη δύση του ήλιου. Έτσι νοικιάσαμε ένα τζιπ και στις 4 το πρωί της Δευτέρας 9 Οκτωβρίου πήραμε το δρόμο για τη Βαγεγκράντε.

Φθάσαμε πεντέμισι ώρες αργότερα και κατευθυνθήκαμε αμέσως στο αεροδρόμιο. Ο μισός πληθυσμός της μικρής πόλης έμοιαζε να περιμένει εκεί, οι μαθητές ντυμένοι στα άσπρα και οι ερασιτέχνες φωτογράφοι ανυπόμονοι να εξασφαλίσουν φωτογραφίες των νεκρών ανταρτών. Μόλις πριν από δύο εβδομάδες, εδώ είχαν φέρει το σώμα του βολιβιανού αντάρτη "Κόκο" Περέντο και του Κουβανού "Μιγκέλ". Και στο νεκροταφείο κοντά στο αεροδρόμιο είχε ήδη ταφεί η "Τάνια", η όμορφη αντάρτισσα που σκοτώθηκε με άλλους εννέα στις 31 Αυγούστου στο Ρίο Γκράντε, σε ενέδρα όπου οδηγήθηκε με μπαμπεσιά. Οι κάτοικοι της Βαγεγκράντε έχουν πλέον εθιστεί σε τούτα τα πήγαιν' έλα του στρατού.Τα παιδιά έμοιαζαν περισσότερο αναστατωμένα. Έδειχναν με το χέρι στο βάθος του ορίζοντα και χοροπηδούσαν, καθώς τα μάτια τους βλέπουν μακρύτερα από τα μάτια των ενηλίκων. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα διακρίναμε ένα σημαδάκι στον ουρανό που σύντομα μεταμορφώθηκε σε ελικόπτερο. Μετέφερε δύο νεκρούς φαντάρους, δεμένους στα πέδιλά του. Τους έλυσαν βιαστικά και τους φόρτωσαν χωρίς πολλά πολλά σε ένα φορτηγό για να τους κουβαλήσει στην πόλη. Καθώς όμως το πλήθος διαλυόταν, εμείς μείναμε πίσω και φωτογραφίσαμε τα κιβώτια με τα ναπάλμ, προσφορά των βραζιλιάνικων ενόπλων δυνάμεων, που βρίσκονταν στην περιφέρεια του αεροδρομίου. Και με τηλεφακό πήραμε φωτογραφίες ενός άνδρα με πράσινη στολή χωρίς διακριτικά, για τον οποίο μάθαμε ότι είναι πράκτορας της CIA.

Τέτοια επίδειξη θράσους από ξένους δημοσιογράφους -γιατί ήμαστε οι πρώτοι που έφθασαν στη Βαγεγκράντε- δεν ήταν νοητή, κι έτσι ο πράκτορας της CIA συνοδευόμενος από μερικούς βολιβιανούς αξιωματικούς επιχείρησε να μας πετάξει έξω από την πόλη. Ήμαστε όμως εφοδιασμένοι με κάμποσα διαπιστευτήρια ώστε να μπορούμε να αποδείξουμε την "καλή μας πίστη", οπότε ύστερα από αρκετή συζήτηση μας επιτράπηκε να παραμείνουμε. Το ένα και μοναδικό ελικόπτερο σηκώθηκε και πάλι και κατευθύνθηκε προς την εμπόλεμη ζώνη, τριάντα περίπου χιλιόμετρα νοτιοδυτικά, μεταφέροντας και το συνταγματάρχη Σεντένο. Λίγο μετά τη μία το μεσημέρι επέστρεψε με το συνταγματάρχη θριαμβευτή, ανίκανο να κρύψει το πλατύ του χαμόγελο. Ο Τσε πέθανε, ανακοίνωσε. Είδε το πτώμα και δεν χωρά η παραμικρή αμφιβολία. Ο συνταγματάρχης Σεντένο είναι έντιμος άνθρωπος, άμαθος να αποκαλύπτει περισσότερα από τα απολύτως απαραίτητα και δεν υπήρχε λόγος να τον αμφισβητήσουμε. Τρέξαμε στο μικρό ταχυδρομικό γραφείο και δώσαμε τα τηλεγραφήματάμας προς τον έξω κόσμο σε έναν αιφνιδιασμένο και δύσπιστο υπάλληλο. Κανείς μας δεν πίστευε και πολύ ότι θα κατάφερναν να φθάσουν στον προορισμό τους.Τέσσερις ώρες αργότερα, στις 5 ακριβώς, το ελικόπτερο γύρισε και πάλι, κουβαλώντας αυτή τη φορά ένα και μοναδικό μικρό σώμα δεμένο στα πέδιλά του. Αντί όμως να προσγειωθεί κοντά στο σημείο που βρισκόμαστε, όπως έκανε τις προηγούμενες φορές, σταμάτησε στο κέντρο του αεροδρομίου, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των δημοσιογράφων. Αμέσως μας απαγορεύτηκε να διασπάσουμε τον κλοιό που σχημάτισαν αποφασισμένοι στρατιώτες. Πολύ γρήγορα, το πτώμα φορτώθηκε σε ένα κλειστό βαν μάρκας σέβρολετ που ξεκίνησε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πηδήξαμε στο τζιπ που περίμενε εκεί δίπλα και ο τολμηρός οδηγός μας πήρε το βαν στο κατόπι. Σε απόσταση ενός περίπου χιλιομέτρου, η σέβρολετ έκανε μια απότομη στροφή και μπήκε στον περίβολο ενός νοσοκομείου. Οι στρατιώτες επιχείρησαν να κλείσουν την πύλη προτού περάσουμε, αλλά ήμαστε αρκετά κοντά και τους εμποδίσαμε να το πετύχουν.Η σέβρολετ ανηφόρισε μια απότομη πλαγιά και σταμάτησε μπροστά σε ένα μικρό παράπηγμα με καλαμωτή οροφή και τη μία πλευρά ανοιχτή στον ουρανό. Κατεβήκαμε από το τζιπ και τρέξαμε στην πίσω πόρτα του βαν προτού ανοίξει. Την ώρα που άνοιγε, πετάχτηκε έξω ο πράκτορας της CIA, ουρλιάζοντας στα αγγλικά: "Εντάξει, ας ξεκουμπιστούμε τώρα γρήγορα". Ο κακομοίρης ούτε που μπορούσε να φανταστεί ότι δύο άγγλοι δημοσιογράφοι περίμεναν στις δύο πλευρές της πόρτας.

Μέσα στο βαν, πάνω σε φορείο, βρισκόταν η σορός του Τσε Γκεβάρα. Δεν αμφέβαλα ούτε στιγμή ότι ήταν αυτός. Τον είχα δει μία και μοναδική φορά πριν από τέσσερα ακριβώς χρόνια στην Αβάνα και δεν ήταν από τις μορφές που ξεχνάς εύκολα. Από τότε, η προσωπική μου ανάμνηση είχε αναμφίβολα επηρεαστεί από τις συχνές φωτογραφίες του στον τύπο και ομολογώ ότι είχα λησμονήσει το κορακίσιο χρώμα του μικρού γενιού του. Μου φάνηκε πιο κοντός και πιο αδύνατος απ' ό,τι θυμόμουν. Οι μήνες της ζωής στη ζούγκλα είχαν προφανώς αφήσει τα ίχνη τους. Παρά τα ερωτηματικά, δεν υπήρχε καμία απολύτως αμφιβολία ότι επρόκειτο για τον Γκεβάρα. Όταν έβγαλαν έξω το πτώμα και το ακούμπησαν σε ένα πρόχειρο τραπέζι μέσα στο παράπηγμα που τους λιγότερο ταραγμένους καιρούς χρησίμευε για πλυσταριό, ήμουν πια βέβαιος ότι ο Γκεβάρα ήταν νεκρός.

Το σχήμα του γενιού, το περίγραμμα του προσώπου και τα πλούσια κυματιστά μαλλιά δεν μπορούσαν να ανήκουν σε άλλον. Φορούσε πράσινη στολή εκστρατείας στο χρώμα της ελιάς και ένα τζάκετ με φερμουάρ. Στα πόδια φορούσε πράσινες ξεθωριασμένες κάλτσες και χειροποίητα παπούτσια. Καθώς ήταν ντυμένος, δυσκολευόμουν να δω πού ακριβώς είχε πληγωθεί. Είχε δύο φανερές οπές στη βάση του λαιμού και αργότερα, όταν καθάριζαν το σώμα, είδα μία ακόμη πληγή στο στομάχι. Δεν αμφισβητώ ότι είχε πληγές στα πόδια και κοντά στην καρδιά, αλλά δεν τις είδα.

Οι γιατροί εξέταζαν τις πληγές του λαιμού και η πρώτη μου αντίδραση ήταν να υποθέσω ότι έψαχναν για τη σφαίρα, αλλά στην πραγματικότητα ετοίμαζαν το σωληνάκι που θα οδηγούσε τη φορμόλη στο σώμα για να το συντηρήσει. Ένας από τους γιατρούς άρχισε να καθαρίζει τα χέρια του νεκρού αντάρτη που ήταν καλυμμένα με αίμα. Αλλά κατά τα άλλα δεν υπήρχε τίποτε απωθητικό στο πτώμα. Ο Τσε έμοιαζε ζωντανός. Τα μάτια του ήταν ανοιχτά και λαμπερά, και δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου να του τραβήξουν το χέρι έξω από το τζάκετ. Πρέπει να μην είχε πεθάνει πριν από πολλές ώρες και τη στιγμή εκείνη δεν πίστευα ότι δολοφονήθηκε μετά τη σύλληψή του. Όλοι υποθέταμε τότε ότι πέθανε από τις πληγές του και από έλλειψη ιατρικής φροντίδας τις πρώτες ώρες του πρωινού της Δευτέρας.

Οι άνθρωποι γύρω από το πτώμα ήταν περισσότερο αποκρουστικοί από το νεκρό: Μια καλόγρια που δεν μπορούσε να κρύψει το χαμόγελό της και κάποιες φορές γελούσε δυνατά. Αξιωματικοί που κατέφθαναν με τις ακριβές τους μηχανές για να απαθανατίσουν τη σκηνή. Και, προφανώς, ο πράκτορας της CIA. Έμοιαζε να είναι επικεφαλής της όλης επιχείρησης και γινόταν έξαλλος κάθε φορά που κάποιος τον σημάδευε με τη φωτογραφική του μηχανή. "Από πού είσαι εσύ;", τον ρωτήσαμε στα αγγλικά, προσθέτοντας για πλάκα: "Από την Κούβα; Το Πόρτο Ρίκο;" Δεν έδειξε να διασκεδάζει και απάντησε κοφτά στα αγγλικά: "Από πουθενά". Τον ξαναρωτήσαμε αργότερα, αλλά τούτη τη φορά απάντησε στα ισπανικά "Que dice?" και υποκρίθηκε ότι δεν καταλαβαίνει αγγλικά. Ήταν ένας κοντός, γεροδεμένος τριανταπεντάρης με βαθουλωτά γουρουνίσια μάτια και κουρεμένο κεφάλι. Δύσκολο να καταλάβεις αν ήταν Βορειοαμερικάνος ή κουβανός εξόριστος, γιατί μιλούσε αγγλικά και ισπανικά με την ίδια ευκολία και χωρίς ίχνος ιδιαίτερης προφοράς. Αργότερα ανακάλυψα ότι λέγεται Εντι Γκονζάλες και ήταν ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου στην Αβάνα πριν από την κουβανέζική επανάσταση.”

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ανάκριση του Che, όπως αυτή καταγράφεται στο βιβλίο του Jon Lee Anderson "Che Guevara. A revolutionary life":

"Στις 7.30', ο Σέλιχ επικοινώνησε στον ασύρματο με τη Βαγεγκράντε για να ρωτήσει τι να κάνει με τον Τσε και πήρε την απάντηση να τον κρατήσει μέχρι νεωτέρας. Στη συνέχεια, μαζί με τον Πράντο και τον Αγιορόα, πήγαν στο σχολείο για να μιλήσουν με τον Τσε. Από το διάλογό τους που διήρκεσε 45 λεπτά, ο Σέλιχ κράτησε μερικές σύντομες προσωπικές σημειώσεις.

"Κομαντάντε, σε βλέπω κάπως πεσμένο", είπε ο Σέλιχ στον Τσε, σύμφωνα με τις σημειώσεις του. "Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί έχω αυτή την εντύπωση;""Απέτυχα", απάντησε ο Τσε. "Όλα τέλειωσαν, κι αυτός είναι ο λόγος που με βλέπεις σ' αυτή την κατάσταση". Ύστερα ο Σέλιχ ρώτησε τον Τσε γιατί επέλεξε να αγωνιστεί στη Βολιβία και όχι στην "πατρίδα του". Ο Τσε απέφυγε την ερώτηση, αλλά παραδέχτηκε ότι "ίσως να ήταν καλύτερα έτσι". Όταν άρχισε να εκθειάζει το σοσιαλισμό ως το καλύτερο σύστημα για τις λατινοαμερικανικές χώρες, ο Σέλιχ τον διέκοψε."Θα προτιμούσα να μην αναφερθώ στο θέμα αυτό", είπε ο αξιωματικός, και ισχυρίστηκε ότι σε κάθε περίπτωση η Βολιβία ήταν "εμβολιασμένη κατά του κομμουνισμού". Κατηγόρησε τον Τσε ότι είχε "εισβάλει" στη Βολιβία και υπογράμμισε ότι η πλειονότητα των ανταρτών ήταν "ξένοι". Πάντα κατά τον Σέλιχ, ο Τσε έστρεψε το βλέμμα προς τους νεκρούς Αντόνιο και Αρτούρο.

"Συνταγματάρχη, κοίταξέ τους. Τα παλικάρια αυτά είχαν ό,τι μπορούσαν να επιθυμήσουν στην Κούβα, αλλά ήρθαν εδώ για να πεθάνουν σαν σκυλιά".

Ο Σέλιχ προσπάθησε να αποσπάσει κάποιες πληροφορίες από τον Τσε για τους αντάρτες που διώκονταν ακόμη. "Γνωρίζω ότι ο Μπενίνιο είναι βαριά τραυματισμένος από τη μάχη στη Λα Ιγκέρα (26 Σεπτεμβρίου), όπου πέθαναν ο Κόκο και οι άλλοι. Μπορείς να μου πεις, κομαντάντε, αν είναι ακόμη ζωντανός;"

"Συνταγματάρχη, η μνήμη μου είναι πολύ αδύναμη, δεν θυμάμαι και ούτε ξέρω πώς να απαντήσω στην ερώτησή σου".

"Είσαι Κουβανός ή Αργεντινός;", ρώτησε ο Σέλιχ."Είμαι Κουβανός, Αργεντινός, Βολιβιανός, Περουβιανός, Εκουαδοριανός κ.ο. κ. Με αντιλαμβάνεσαι".

"Και τι σε έκανε να αποφασίσεις να δράσεις στη χώρα μας;"

"Μα δεν βλέπετε τις συνθήκες ζωή των χωρικών;, ρώτησε ο Τσε. "Ζουν σχεδόν σαν άγριοι, σε συνθήκες φτώχειας που ραγίζουν την καρδιά, έχουν ένα μόνο δωμάτιο όπου κοιμούνται και μαγειρεύουν, δεν έχουν ρούχα να φορέσουν, κι είναι εγκαταλειμμένοι σαν ζώα..."

"Τα ίδια συμβαίνουν και στην Κούβα", αντέτεινε ο Σέλιχ.

"Αυτό δεν ισχύει", απάντησε ο Τσε. "Δεν αρνούμαι ότι στην Κούβα υπάρχει ακόμη φτώχεια, αλλά εκεί οι αγρότες ζουν τουλάχιστον με την αυταπάτη της προόδου, ενώ ο Βολιβιανός ζει δίχως ελπίδα. Οπως γεννιέται, έτσι πεθαίνει, χωρίς ποτέ να δει την κατάστασή του να βελτιώνεται στο παραμικρό."

Hasta Siempre Commandante

"Μάθαμε να σ' αγαπάμε από τα ύψη της Ιστορίας

εκεί που ήλιος της γενναιότητάς σου

έστησε κλοιό γύρω απ' τον θάνατο.

Εδώ μένει η καθάρια, η στοργική διαφάνεια

της αγαπημένης σου παρουσίας.

Κομαντάτε Τσε Γκεβάρα.


Θα ζεστάνεις την αύρα με ήλιους της άνοιξης

για να κυματίζει η σημαία

με το φώς απ' το χαμόγελό σου.

Εδώ μένει η καθάρια, η στοργική διαφάνεια

της αγαπημένης σου παρουσίας.

Κομαντάτε Τσε Γκεβάρα.


Το χέρι σου το δοξασμένο και δυνατό

πυροβολεί πάνω απ' την Ιστορία

όταν όλη η Σάντα Κλάρα ξυπνάει για να σε δει.

Εδώ μένει η καθάρια, η στοργική διαφάνεια

της αγαπημένης σου παρουσίας.

Κομαντάτε Τσε Γκεβάρα.


Η επαναστατική σου αγάπη σε οδηγεί

σε καινούργια αποστολή, εκεί που περιμένουν

τη σιγουριά του μπράτσου σου που λευτερώνει.

Εδώ μένει η καθάρια, η στοργική διαφάνεια

της αγαπημένης σου παρουσίας.

Κομαντάτε Τσε Γκεβάρα.


Θα προχωρήσουμε μπροστά, όπως προχωρούσαμε μαζί σου

και με τον Φιντέλ σου υποσχόμαστε:

Hasta Siempre Comandante Che Guevara"

Υ.Γ.1 Κατερίνα μου σε ευχαριστώ πολύ για το υπέροχο δώρο σου. Είναι από τα καλύτερα δώρα που έχω λάβει τα τελευταία χρόνια χωρίς ίχνος υπερβολής. Και για όσους αναρρωτιούνται, αναφέρομαι στην "ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ (1967-2007) ΚΟΜΑΝΤΑΝΤΕ ΕΡΝΕΣΤΟ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ: ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΟ TRICONTINENTAL".

Υ.Γ.2. ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑΣ : Το ημερολόγιο του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, γραμμένο από τον ίδιο σε μορφή αφηγήματος κατά τη διάρκεια ενός "τρελού" ταξιδιού του, στην Λατινική Αμερική προτού γίνει ο γνωστός Che.

«Το πρόσωπο που έγραψε αυτές τις σημειώσεις "πέθανε" μόλις ξαναπάτησε το πόδι του στη γη της Αργεντινής και αυτός που τις τακτοποιεί και τις "ξαναχτενίζει", "εγώ", δεν είμαι εγώ. Δεν είμαι ο ίδιος, εσωτερικά τουλάχιστον. Τούτη η άσκοπη περιπλάνηση στη "Μεγάλη Αμερική Μας" με άλλαξε περισσότερο απ' ότι πίστευα.

Με τους δρόμους της φαντασίας φτάναμε σε μακρινές χώρες, ταξιδεύαμε σε τροπικές θάλασσες, διασχίζαμε όλη την Ασία.

Και ξαφνικά, λες για να ζωντανέψουν τα όνειρά μας, μας πέρασε από το μυαλό μια τολμηρή ιδέα: κι αν πηγαίναμε στο Βορρά της Λατινικής Αμερικής;

"Στο Βορρά; Πώς;"

"Με την Ποδερόσα βέβαια!"

Έτσι αποφασίστηκε το ταξίδι, που ακολούθησε σε κάθε του στιγμή τον αυτοσχεδιασμό, την αρχική του γραμμή δηλαδή.

Εκείνες τις στιγμές μάς διέφευγε το τεράστιο μέγεθος τους εγχειρήματός μας. Βλέπαμε μόνο τη σκόνη του δρόμου και εμάς τους δύο πάνω στη μοτοσικλέτα να καταβροχθίζουμε τα χιλιόμετρα στη φυγή μας προς το Βορρά.»

Υ.Γ.3 Θενκς Τέμη :-)

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ!!!!

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2007

Μπέρτολτ Μπρεχτ - Πέντε δυσκολίες για να γράψει κανείς την αλήθεια


“Κι η τέχνη πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων ν’ αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο µιας µικρής µερίδας ορισµένων που παίζουν τις θεότητες της µοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν µια πίστη που πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι τυφλή, και µπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη µοίρα τους στα δικά τους χέρια. Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, τις αυταπάτες και τα θαύµατα, και µπορεί να παραδώσει τον κόσµο στον άνθρωπο. Μπορεί να µεγαλώσει την αµάθεια και µπορεί να µεγαλώσει τη γνώση. Μπορεί να κάνει έκκληση στις δυνάµεις που αποδείχνουν τη δύναµη τους καταστρέφοντας, και στις δυνάµεις που αποδείχνουν τη δύναµη τους Βοηθώντας.

Όποιος σήµερα θέλει να πολεµήσει την ψευτιά και την αµάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θάρρος να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν, την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού, την τέχνη να την κάνει ευκολοµεταχείριστη σαν όπλο, την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποχτήσει δύναµη, την πονηριά να τη διαδώσει ανάµεσα τους.” Bertolt Brecht

Μπορώ να ονομάσω αδόκιμα το το μικρό αυτό δοκίμιο, "σημειώσεις" που γράφτηκαν από τον Μπρεχτ το 1935 στο Παρίσι στο συνέδριο για την υπεράσπιση της κουλτούρας (ναι υπήρχε και τέτοια).

Μπορείτε να το κατεβάσετε σε ηλεκτρονική μορφή (e-book) από εδώ.

"Ρίχτε" του μια ματιά. Αξίζει τον κόπο.

Πνευματική "τροφή" με πολλές "θερμίδες".

Για αυτούς που σκέφτονται και "αναζητούν".

Για εσάς δηλαδή.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2007

Νίκησε ο Θρήνος !!!!!!!

Ζήσαμε να το δούμε και αυτό. Μετά από δέκα χρόνια, η θρηνική ομάδα του ΟΣΦΠ έκανε την πρώτη της εκτός έδρας νίκη στην διοργάνωση του Champions League, όπου και συμμετέχει ανελλιπώς μετά από τις κάλπικες κατακτήσεις των εγχώριων τίτλων. Άντε παιδιά και διπλό στο Bernabeu κόντρα στην ΡΕΑΛ. Χαρείτε τώρα γιατί μετά έχει ΠΑΝΑΘΑ και Kanapeu.

*Ας μου επιτρέψει η αντικεμενική εφημερίδα DERBY, να δανειστώ το ευρηματικό της πρωτοσέλιδο. :-)

Υ.Γ. Βέρντερ Βέρμης γίναμε (αυτές οι γραμμές γράφονται μετά τον "θρίαμβο" του ΠΑΟ στην Τρίπολη). ΠΑΥΛΟ ΘΕΕ ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΠΑΕ. :-(

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007

1821 Επανάσταση και Εκκλησία

Ήθελα να γράψω κατιτίς για το θέμα με το βιβλίο της ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού (επειδή πολύ λόγος γίνεται) και ψάχνοντας στο youtube να βρω ένα βιντεάκι (συγνώμη για τα πολλά σε –ακι, αλλά κάνω κακές παρέες με κρητικούς τελευταία, ε τους έχω και μια αδυναμία) βρήκα ένα βίντεο που λέει όλα όσα ήθελα να πω σχετικά με το θέμα της απελευθέρωσης του εθνους το 1821 και την "συμβολή" της εκκλησίας σε αυτό.

Απολαύστε το (δεν είναι δικό μου έτσι?).

Υ.Γ. ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ. Για ανεξήγητους λόγους ο δημιουργός του ή το ίδιο το youtube "κατέβασε" από τον δικτυακό του τόπο το εν λόγω βίντεο. Δυστυχώς δεν κράτησα back up (συνήθως το κάνω) και έτσι δεν μπορώ να το ανεβάσω εγώ. ΣΥΓΝΩΜΗ.