Αφιερωμένο στους πεπερασμένους έρωτες...
..........γιατί τελικά ως άλλοι Μαντάμ ή Μενσιέρ Μποβαρύ (ποιητική αηδία), ερωτευόμαστε τον ίδιο τον έρωτα καί όχι το πρόσωπο. Τα πρόσωπα αλλάζουν σε βάθος χρόνου, ο έρωτας όμως είναι πάντα ο ίδιος. Είναι εκεί για να σου θυμίσει ότι είσαι άνθρωπος, ότι είσαι ευάλωτος, ότι δεν έχει σημασία αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, ψηλός ή κοντός, λεπτός ή χοντρός, ωραίος ή άσχημος (και καλά*.....). Είναι εκεί για να σου σκίσει τα σωθικά, να σε υψώσει στα ουράνια ή να σε ρίξει στα τάρταρα.
Ο έρωτας όμως έχει αρχή, μέση και τέλος. Πότε η σεμνή τελετή λαμβάνει τέλος? Οι επιστήμονες λένε ότι όλα οφείλονται σε ένα ένζυμο, που κρατάει - στην καλυτερότερη του - 18 μήνες. Εγώ διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως. Πιστεύω πως η "αποκαθήλωση" ξεκινάει μόλις.......γνωρίσεις τον άλλον.
ΝΑΙ ΣΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ - ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ
ΖΗΤΩ ΟΙ ΤΟΛΜΗΡΟΙ - ΚΑΤΩ ΟΙ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΕΣ
ΝΑΙ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ - ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ
Enjoy the trip λοιπόν (για όσους ήταν, είναι ή θα είναι ερωτευμένοι χωρίς όρια)!!!!!
* αφιερωμένο