Σάββατο 8 Αυγούστου 2009

Οι Μικροί Πρίγκιπες και οι Μεγάλοι Υπήκοοί τους


Δε συνηθίζω να «εκθέτω» την προσωπική μου ζωή μέσω αυτού χώρου, αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα που κρίνω ως άξια αναφοράς. Αφορμή για αυτή την ανάρτηση αποτέλεσε μια δημοσίευση της αγαπητής (συγνώμη για τη ρουφιανιά) Συνοδοιπόρος* σχετικά με τα παιδιά μας.



Για να σας βάλω στο κλίμα χωρίς να σας κουράσω, η συζήτηση μας κινήθηκε γύρω από το πώς αντιλαμβάνονται τα παιδιά τον κόσμο. Ανέφερε η Συνοδοιπόρος ένα προσωπικό παράδειγμα, απάντησα εγώ με ένα «δικό» μου (ζητώ συγνώμη από τα παιδιά μου για την αυθαίρετη καπηλεία) και «πήγε λέγοντας».

Ο Θαυμαστός Κόσμος των Παιδιών θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της ανάρτησης, για τον οποίο πολλά έχουν γραφτεί και πολλά θα γραφτούν. Είναι ένα κόσμος που πολλές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να "φθονεί".


Αυτή την εποχή, τα τέκνα μου γνωρίζουν τη λογοτεχνία και επειδή είχαν συνηθίσει να τους διαβάζω διάφορα παραμύθια τα βράδια, «μαζεύω» (πραγματικό παιδομάζωμα) και τους τρεις μπόμπιρες, παίρνω στα χέρια μου τον "Μικρό Πρίγκιπα" και του «δίνω και καταλαβαίνει». Μια κάνω τον Πιλότο, μια το γεροσοφό Βασιλιά, την άλλη το άνθος κλπ κλπ και αυτά το απολαμβάνουν. Στα μάτια τους καθρεπτίζεται η ψυχή τους. Η διάθεση, η λαχτάρα να εξερευνήσουν και να μάθουν τον κόσμο. Η ευαισθησία που επιδεικνύουν (δακρύζουν πχ με το μικρό άνθος στον αστεροειδή του Μικρού Πρίγκιπα) κλπ κλπ είναι αξιομνημόνευτη και αξιοπερίεργη για ένα μεγάλο. Τι να μας πουν τα συναισθήματα; Ο κόσμος της λογικής τα έχει καλύψει, τα έχει απονευρώσει όλα. Αλλά όχι μόνο. Και οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής. Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε για να προλάβουμε τη ζωή και δεν καταλαβαίνουμε ότι πραγματικά ζούμε μόλις σταματάμε. Τότε, εν ηρεμία φιλοσοφούμε, γνωρίζουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους. Τότε ερωτευόμαστε. Τότε ενεργοποιούμαστε κοινωνικά. Τις υπόλοιπες φορές απλά παίζουμε ένα παιχνίδι με τον πανδαμάτωρ χρόνο. Μη ρωτήσετε ποιος είναι ο ηττημένος. Το λέει η ίδια η λέξη. Πανδαμάτωρ είναι ο χρόνος που η επίδραση του είναι καταλυτική. Ο απόλυτος (θηριο) δαμαστής.



Αλλά το θέμα μας είναι τα παιδιά ΣΥΓΝΩΜΗ.



Βλέποντας τα, σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να μπορώ να αφουγκράζομαι τον κόσμο έτσι. Απλοϊκά μεν, ευαίσθητα δε. Είναι μάθημα ζωής για έναν μεγάλο ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον κόσμο ένα παιδί. Τα κοιτώ και σκέφτομαι πως είμαι ένας ημιμαθής ξερόλας. Ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί πολύ τη λογική του (ή έτσι νομίζει) και τις γνώσεις του (επίσης έτσι νομίζει) και πολύ λίγο τα συναισθήματα που τον λούζουν καθημερινά με τη δικαιολογία της έλλειψης χρόνου ή των μεγαλεπήβολων σχεδίων (τα νεκροταφεία είναι γεμάτα ανθρώπους με μεγαλεπήβολα σχέδια). Μεγάλο μάθημα, ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ.



Μικρός Πρίγκιπας: "Αχ αυτοί οι μεγάλοι, αντιλαμβάνονται τον κόσμο μόνο με αριθμούς".

"Μπαμπά πόσο ακόμη θα μας διαβάσεις; Θα μας διαβάσεις μέχρι που επισκέπτεται τον επόμενο αστεροειδή; τι απέγινε το άνθος;"

"Θα σας διαβάσω......μέχρι τη σελίδα....41"

;-)

* Το blog της Συνοδοιπόρος είναι ένα θαυμάσιο blog (επισκεφτείτε το και θα καταλάβετε το γιατί) στο οποίο μπορεί να μη σχολιάζω όσες φορές θα ήθελα, αλλά επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά. Ζητώ συγνώμη από ΟΛΟΥΣ τους συνbloggers (sic!!!) που δεν έχω στο ιστολόγιο μου το Blogs I Follow. Θα οδηγηθώ και εγώ στη δημιουργία μιας αντίστοιχης λίστας για κοινωνικούς κυρίως λόγους αλλά και για λόγους ευγένειας. Δε θα παρεξηγήσω δε, κανέναν που θα αποφασίσει να μην «με» έχει στη «λίστα» του. ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ. Τα blogs που πραγματικά διαβάζω είναι αυτά που κατά καιρούς κάνω αναφορά.

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

Πόσο αξίζει η ζωή ενός εργάτη;


Διαβάζω στα χθεσινά νέα:

Τριανταπεντάχρονη εργάτρια έχασε τη ζωή της, ενώ τουλάχιστον άλλα δέκα άτομα διακομίστηκαν με αναπνευστικά προβλήματα στο νοσοκομείο Κοζάνης, από διαρροή μεγάλης ποσότητας αμμωνίας που σημειώθηκε σε εργοστάσιο παραγωγής προϊόντων ζύμης.

Η άτυχη εργάτρια δεν πρόλαβε να απομακρυνθεί έγκαιρα από το σημείο της διαρροής και έχασε τη ζωή της. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι μεταφέρθηκαν με ασθενοφόρα και αυτοκίνητα στο «Μαμάτσειο» νοσοκομείο, ενώ το εργοστάσιο, που απασχολεί 100 περίπου άτομα, εκκενώθηκε.


και λίγες μέρες πριν:

Ένας 36χρονος εργαζόμενος στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα απανθρακώθηκε και τρεις συνάδελφοί του τραυματίστηκαν ελαφρά, σε εργατικό ατύχημα στην υψικάμινο του εργοστασίου.

Οι τρεις τραυματίες μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Λαμίας.

Το τραγικό γεγονός δεν αποτελεί μεμονωμένο φαινόμενο στη Λάρκο και θεωρείται αποτέλεσμα των άσχημων συνθηκών εργασίας και της έλλειψης στοιχειωδών μέτρων ασφαλείας της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας των εργαζομένων.


και:

Σοβαρό εργατικό ατύχημα σημειώθηκε γύρω στις 12 το μεσημέρι της Τρίτης στο εργοτάξιο κατασκευής του Βιοτεχνικού Πάρκου της Πάτρας, με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό ενός 40χρονου εργάτη, πατέρα δύο ανήλικων παιδιών, ο οποίος νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στο ΠΓΝΠΤ

(Πηγή: ΑΠΕ)

και, και, και, και, και………
(τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά, απλά οι ενδείξεις αγνοούνται σκοπίμως)

και αναρωτιέμαι…..

ΠΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙ Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΕΡΓΑΤΗ;

Όσο ένα Cohibas ενός χοντρού καπιταλιστή; Όσα τα καύσιμα μισού μιλίου του γιοτ του; 1/100000000000 της εξαγοράς ενός δημοσιογράφου ή ενός πολιτικού; Όσο μια αστακομακαρονάδα ή μια ομπρέλα με τα παρελκόμενα στην Ψαρρού; Όσο ένα δαχτυλίδι στην ερωμένη του κλπ κλπ (ε βάλτε και εσείς τη φαντασία να «δουλέψει», δεν είναι και δύσκολο);

Νομίζετε ότι κάνω πλάκα;

Στην Ελλάδα των Βλαστών, των σκανδάλων και της μίζας, των διεφθαρμένων πολιτικών κυβερνώντων αλλά και αντιπολιτευομένων (πριν λίγες μέρες όλοι θαυμάσαμε τη βίλα του πρώην υπουργού στη Σύρο), των επιδημιών εθελούσιας εξόδου (νέο φρούτο - μαλάκες έχουμε επιδημία φτώχειας και δεν έχετε πάρει ένα μέτρο προστασίας), στην Ελλάδα που δεύτερο της μέλημα (πρώτο είναι η κονόμα είπαμε) είναι να δημιουργήσει νέα Γκουαντανάμο για τους μετανάστες, να ενισχύσει την αστυνομία της όχι για προστασία αλλά για καταστολή (τώρα καταλαβαίνω γιατί η νέα επιδημία ονομάστηκε και γρίπη των χοίρων), στην Ελλάδα που τρίτο της μέλημα (πρώτο είναι η κονόμα είπαμε) είναι η καταστρατήγηση των ατομικών ελευθεριών (προχθές, η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, έκρινε ως αντισυνταγματική τη νομοθετική τροπολογία για τη χρήση καμερών που «πέρασε» η κυβέρνηση), στην Ελλάδα που αντί να προσβλέπει στην προστασία και την ευημερία του κοινωνικού ΣΥΝΟΛΟΥ (νοσοκομεία, ερευνητικά κέντρα, σχολεία, κλπ), η εφαρμογή στοιχειωδών μέτρων προστασίας της σωματικής ακεραιότητας των εργατών της, θεωρείται πολυτέλεια. Συγνώμη λάθος. ΟΥΔΕΙΣ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ.

ΑΠΟΛΥΤΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, καθώς το κύριο μέλημα ΟΛΩΝ των κυβερνήσεων που είχαμε έως τώρα (άντε να εξαιρέσω την πρώτη κυβέρνηση Παπανδρέου όχι τόσο για την αποτελεσματικότητα της όσο για τη διάθεση της) είναι η προστασία και η ευημερία των ΛΙΓΩΝ.

Γιατί;

Γιατί έχουμε ολιγαρχική δημοκρατία. Και η πλάκα είναι με τη δική μας αρωγή. Συγνώμη, αλλά ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ όσες Καρέτα-Καρέτα και να σώσουμε, όσες φορές και να σβήσουμε τα φώτα μας ή να πλυθούμε με λίγο νερό. Καλή η ανάπτυξη οικολογικής συνείδησης αλλά αναρωτηθείτε και λίγο γιατί τα «μέσα» δεν προπαγάνδισαν ΠΟΤΕ μια αντίστοιχη ανάπτυξη κοινωνικής συνείδησης; Οικοφοβικοί όλου του κόσμου ενωθείτε. Ξοδέψτε λιγότερο νερό αλλά «σώστε» και καμιά ανθρώπινη ζωή. Γιατί σε κάθε εκλογική αναμέτρηση «σκοτώνετε» μυριάδες.

Όπως έχω ξαναγράψει, ξέρετε τώρα τι θα γίνει.

Θα μπει το μαχαίρι βαθιά στο κόκαλο. Τόσο βαθιά που – όπως πολύ σωστά λέει και ο Λαζόπουλος – πιστεύω πως η χώρα μας δεν έχει κόκαλο πλέον.