Οι Μικροί Πρίγκιπες και οι Μεγάλοι Υπήκοοί τους
Δε συνηθίζω να «εκθέτω» την προσωπική μου ζωή μέσω αυτού χώρου, αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα που κρίνω ως άξια αναφοράς. Αφορμή για αυτή την ανάρτηση αποτέλεσε μια δημοσίευση της αγαπητής (συγνώμη για τη ρουφιανιά) Συνοδοιπόρος* σχετικά με τα παιδιά μας.
Για να σας βάλω στο κλίμα χωρίς να σας κουράσω, η συζήτηση μας κινήθηκε γύρω από το πώς αντιλαμβάνονται τα παιδιά τον κόσμο. Ανέφερε η Συνοδοιπόρος ένα προσωπικό παράδειγμα, απάντησα εγώ με ένα «δικό» μου (ζητώ συγνώμη από τα παιδιά μου για την αυθαίρετη καπηλεία) και «πήγε λέγοντας».
Ο Θαυμαστός Κόσμος των Παιδιών θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της ανάρτησης, για τον οποίο πολλά έχουν γραφτεί και πολλά θα γραφτούν. Είναι ένα κόσμος που πολλές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να "φθονεί".
Αυτή την εποχή, τα τέκνα μου γνωρίζουν τη λογοτεχνία και επειδή είχαν συνηθίσει να τους διαβάζω διάφορα παραμύθια τα βράδια, «μαζεύω» (πραγματικό παιδομάζωμα) και τους τρεις μπόμπιρες, παίρνω στα χέρια μου τον "Μικρό Πρίγκιπα" και του «δίνω και καταλαβαίνει». Μια κάνω τον Πιλότο, μια το γεροσοφό Βασιλιά, την άλλη το άνθος κλπ κλπ και αυτά το απολαμβάνουν. Στα μάτια τους καθρεπτίζεται η ψυχή τους. Η διάθεση, η λαχτάρα να εξερευνήσουν και να μάθουν τον κόσμο. Η ευαισθησία που επιδεικνύουν (δακρύζουν πχ με το μικρό άνθος στον αστεροειδή του Μικρού Πρίγκιπα) κλπ κλπ είναι αξιομνημόνευτη και αξιοπερίεργη για ένα μεγάλο. Τι να μας πουν τα συναισθήματα; Ο κόσμος της λογικής τα έχει καλύψει, τα έχει απονευρώσει όλα. Αλλά όχι μόνο. Και οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής. Τρέχουμε, τρέχουμε, τρέχουμε για να προλάβουμε τη ζωή και δεν καταλαβαίνουμε ότι πραγματικά ζούμε μόλις σταματάμε. Τότε, εν ηρεμία φιλοσοφούμε, γνωρίζουμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους. Τότε ερωτευόμαστε. Τότε ενεργοποιούμαστε κοινωνικά. Τις υπόλοιπες φορές απλά παίζουμε ένα παιχνίδι με τον πανδαμάτωρ χρόνο. Μη ρωτήσετε ποιος είναι ο ηττημένος. Το λέει η ίδια η λέξη. Πανδαμάτωρ είναι ο χρόνος που η επίδραση του είναι καταλυτική. Ο απόλυτος (θηριο) δαμαστής.
Αλλά το θέμα μας είναι τα παιδιά ΣΥΓΝΩΜΗ.
Βλέποντας τα, σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να μπορώ να αφουγκράζομαι τον κόσμο έτσι. Απλοϊκά μεν, ευαίσθητα δε. Είναι μάθημα ζωής για έναν μεγάλο ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον κόσμο ένα παιδί. Τα κοιτώ και σκέφτομαι πως είμαι ένας ημιμαθής ξερόλας. Ένας άνθρωπος που χρησιμοποιεί πολύ τη λογική του (ή έτσι νομίζει) και τις γνώσεις του (επίσης έτσι νομίζει) και πολύ λίγο τα συναισθήματα που τον λούζουν καθημερινά με τη δικαιολογία της έλλειψης χρόνου ή των μεγαλεπήβολων σχεδίων (τα νεκροταφεία είναι γεμάτα ανθρώπους με μεγαλεπήβολα σχέδια). Μεγάλο μάθημα, ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ.
Μικρός Πρίγκιπας: "Αχ αυτοί οι μεγάλοι, αντιλαμβάνονται τον κόσμο μόνο με αριθμούς".
"Μπαμπά πόσο ακόμη θα μας διαβάσεις; Θα μας διαβάσεις μέχρι που επισκέπτεται τον επόμενο αστεροειδή; τι απέγινε το άνθος;"
"Θα σας διαβάσω......μέχρι τη σελίδα....41"
;-)
* Το blog της Συνοδοιπόρος είναι ένα θαυμάσιο blog (επισκεφτείτε το και θα καταλάβετε το γιατί) στο οποίο μπορεί να μη σχολιάζω όσες φορές θα ήθελα, αλλά επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά. Ζητώ συγνώμη από ΟΛΟΥΣ τους συνbloggers (sic!!!) που δεν έχω στο ιστολόγιο μου το Blogs I Follow. Θα οδηγηθώ και εγώ στη δημιουργία μιας αντίστοιχης λίστας για κοινωνικούς κυρίως λόγους αλλά και για λόγους ευγένειας. Δε θα παρεξηγήσω δε, κανέναν που θα αποφασίσει να μην «με» έχει στη «λίστα» του. ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ. Τα blogs που πραγματικά διαβάζω είναι αυτά που κατά καιρούς κάνω αναφορά.