Η πόρνη και....."φιλάκι";

Η πόρνη εξεγείρεται, σύμφωνα με τον Baudelaire, ενάντια στην αστική κοινωνία και της ηθικής της που βασίζεται στο θεσμό της οικογένειας. Υπάρχει συμπόνια για την πόρνη και την παρακμία της; Είναι η στάση της μία – έστω άθελα της – έκφραση εναντίον της θεσμικής μορφής του έρωτα και της πνευματικής του μορφής; Η παράνομη και αντάρτισσα πόρνη καταστρέφει – επιμένω, με ανιδιοτέλεια – την ηθική και κοινωνική οργάνωση, αλλά τι γίνεται με τα θεμέλια του αισθήματος; Ψυχρή σε στιγμές πάθους, μοναχική και απαθής την ίδια ώρα που οι άλλοι εκστασιάζονται, παρομοιάστηκε πολλές φορές στο παρελθόν με τη ψυχή ενός καλλιτέχνη. Ίσως επειδή και εκείνοι εκπορνεύονται από τη στιγμή που οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς εισχώρησαν στο δικό τους «στίβο» (ή πάντα έτσι ήταν;).

Υ.Γ. Η απόφαση της πλουτοκρατίας «κάποιοι» να γίνουν φτωχότεροι και οι ίδιοι πλουσιότεροι, μου θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο που ο απατεώνας τύπος κάνει τη μοιρασιά: «δικό μου, δικό μου, δικό μου, δικό μου…….φιλάκι;»