Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Εν αρχή είναι η ……… οργή

“Η κραυγή” (“The Scream”, “Le Krito” - 1893) του Edvard Munch

Αφετηριακό συναίσθημα αντίδρασης. Λειτουργούμε πρωτίστως με το συναίσθημα και κατόπιν με τη λογική. Η λογική συνήθως μας φέρνει σε μια κατάσταση ουδετερότητας μια και το πνεύμα καθυποτάσσει τα πρωτόλεια συναισθήματα, απόρροια ακραίων καταστάσεων. Η σκέψη είναι και αυτή απόρροια της οργής, της αγανάκτησης και της διαπίστωσης της αδικίας. Ο θεωρητικός στοχασμός «γεννιέται» από αυτό το άναρθρο ψέλλισμα δυσαρέσκειας. Μια αρνητικότητα που υποδηλώνει το κυρίαρχο συναίσθημα μας.


Ο σύγχρονος άνθρωπος βιώνει αυτό το συναίσθημα ποικιλοτρόπως. Εκμετάλλευση στους εργασιακούς χώρους, χαμηλοί μισθοί, υψηλό κόστος ζωής, διακρίσεις, αναξιοκρατία, κρατική βία, κατευθυνόμενη δημοσιογραφία, ανύπαρκτη πολιτική ζωή, αφερέγγυοι πολιτικοί, καλπάζων φασισμός και ρατσισμός κ.α., δημιουργούν έντονη πίεση στο άτομο που βιώνει άγχος, αδικία, ένδεια και άλλα δεινά.


Πολλές φορές συμβαίνει το εξής: ή συμμετέχουμε στην οργή ή παρακολουθούμε αυτούς που οργίζονται δίνοντας τους δίκιο ή άδικο. Το δεύτερο είναι αποτέλεσμα της λογικής και της προσπάθειας μας να «φανούμε» αντικειμενικοί ενώ ουσιαστικά λειτουργούμε ως υποτελείς ("αυτός είναι ο κόσμος και δε μπορούμε να τον αλλάξουμε"). Αν δεχτούμε μια κοινωνία που θα επικρατεί δικαιοσύνη, αξιοκρατία, ισότητα ευκαιριών ως ουτοπική, τουλάχιστον ας παραδεχτούμε ότι μια κοινωνία αδικίας είναι πραγματικότητα και ας το θέσουμε ως αφετηρία. Ο καθηγητής Holloway υποστηρίζει ότι: «{…} δεν μας ενδιαφέρει εάν η υποκειμενικότητα μας είναι μια κοινωνική κατασκευή: αυτή είναι η κραυγή μας, αυτός είναι ο πόνος μας, αυτά είναι τα δάκρυα μας. Δεν θα επιτρέψουμε να μετριαστεί η οργή μας από την πραγματικότητα, αντίθετα η πραγματικότητα πρέπει να υποχωρήσει μπροστά στην κραυγή μας». Οι σύγχρονες κοινωνίες διακατέχονται από τη ρήση του Machiavelli θεμελιωτή ενός ρεαλισμού που υποχρεώνει το άτομο - από το 16ο αιώνα παρακαλώ - να ενδιαφέρεται μόνο για την πραγματικότητα και όχι για εκείνο που θα ευχόμασταν να υπήρχε. Του κάνουμε το “χατίρι” και αυτό πράττουμε. Ασχολούμαστε με την πραγματικότητα και με το τι συναισθήματα μας επιφέρει.


Η παράδοξη υποκειμενικότητα μας είναι ουσιαστικά και η παγίδα μας. Ένας εγκλωβισμός που επιτάσσεται από την ανακόλουθη παραδοχή της πραγματικότητας ως πραγματικής, την ίδια στιγμή που η παραδοχή της αδικίας επιτάσσει και συνέχεια. Βλέπουμε ή ακόμη και βιώνουμε την αδικία αλλά για χάρη της ψυχικής μας υγείας ή του συμφέροντος μας, προσποιούμαστε ότι δεν τη βλέπουμε. Στρουθοκαμηλίζουμε κοινώς. Εξυγιαίνουμε την ίδια μας τη συνείδηση με μια λογική παρόμοια «{…} με τη μουσική υπόκρουση με την οποία τα SS αρέσκονταν να καταπνίγουν τις κραυγές των θυμάτων τους» σύμφωνα με τον Adorno. Η οργή μας δεν είναι εκδήλωση αδυναμίας που ως τέτοια μας επιβάλλει την υποταγή μας. Η οργή μας σημαίνει ότι αυτό που βιώνουμε δε μας αρέσει και δεν το επιθυμούμε στην πραγματικότητα μας. Είναι πραγματικά εφιαλτικό για αυτό δεν το επιθυμούμε. Το επέλεξαν κάποιοι άλλοι για εμάς και εμείς το αποδεχθήκαμε εν αγνοία μας ή εν συμφέρον μας (ποιητική αδεία).


Πολλοί υποστηρίζουν «έχω αρκετά προβλήματα για να ασχοληθώ και με άλλα», ξεχνώντας ότι σε μια περίοδο κοινωνικής ένδειας λειτουργεί η θεωρία του ντόμινο. Δε συμφωνώ με την εγωιστική τοποθέτηση αλλά την αποδέχομαι ως πραγματική. Και προσπαθώ να βρω «φως στο τούνελ» με αφετηρία το τι έχουμε και όχι το τι θα γίνει μια και το δεύτερο, «κάποιοι» μας το έχουν απαγορεύσει ρητά και κατηγορηματικά είτε θεωρώντας το ουτοπικό, είτε προτείνοντας μας ένα εναλλακτικό εφιάλτη που ουσιαστικά απενεργοποιεί την ίδια την πραγματικότητα. Το ότι απορρίπτουμε ένα κόσμο που δε μας αρέσει δε σημαίνει απαραίτητα ότι έχουμε και την εφαρμόσιμη αντιπρόταση. Η απόγνωση μας είναι η αρχή. Είναι η αρχή της απόρριψης και εκεί πρέπει να εστιάσουμε. Μετά θα ακολουθήσει ο λογισμός και η «κατασκευή» της νέας κοινωνίας. Μιας κοινωνίας για τους πολίτες. Το αυτονόητο δηλαδή και όχι μία ουτοπία όπως μας τη «βάπτισαν». Μέσα σε αυτό το σαθρό περιβάλλον ο μόνος φανός ελπίδας είναι η ίδια μας η απόγνωση. Η κραυγή, η διαμαρτυρία, η οργή.



Η αρνητικότητα – δεν το κρύβω – είναι μαρξιστική αρχή. Έτσι γεννήθηκε ο μαρξισμός και για αυτό αντιπαλεύονται ακόμη και σήμερα αυτές τις αρχές οι «δυνάμεις του σκότους» όπως ονομάζω εγώ την αντεπανάσταση. Απλά ο μαρξιστικός «εναγκαλισμός» αυτών των συναισθημάτων ουσιαστικά αντί να τις ελευθερώσει, τις εγκλώβισε σε ένα ιστό που αναχαίτισε το ΟΧΙ μας (το γιατί δεν είναι κάτι που θα μας απασχολήσει τώρα).



«I don't know what's worth fighting for
Or why I have to scream
I don't know why I instigate
And say what I don't mean
I don't know how I got this way
I know it's not alright
So I'm breaking the habit
I'm breaking the habit
Tonight»

Μια και ανέφερα το μαρξισμό, για πολλούς ανθρώπους η απουσία ικανοποιητικής αντιπρότασης στον καπιταλισμό είναι μια αιτία που επιφέρει ακραία συναισθήματα και μας αναγκάζει να «αποδεχόμαστε» ως πραγματικό το φρικτό. Για αυτό είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ να περιφρουρήσουμε αυτή την αρνητικότητα μας και να την κληροδοτήσουμε σε μια νέα ανθρωπιστική θεωρία που να μπορεί όμως να γίνει όμως και πράξη. Είναι βασική μας υποχρέωση να διατηρήσουμε την οργή μας ακόμη και αν δε ξέρουμε πως να τη διαχειριστούμε. Είναι η ΑΡΧΗ……….




«Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.»

Υ.Γ.1 Δε θέλω να αναφερθώ/καπηλευτώ τον τραγικό θάνατο τριών συνανθρώπων μας, ούτε να εστιάσω στους «δολοφόνους» άμεσους και έμμεσους. Ας δώσουμε ένα τέλος σε αυτή την ανθρωποφαγία και ας…..οργιστούμε.

Υ.Γ.2 Σκύλος μαχητής (μου το έστειλε μία φίλη και την ευχαριστώ πολύ - "αξίζει" να διαβάσετε και τα σχόλια)

Υ.Γ.3 "Θετική η πλειοψηφία των Ελλήνων στα μέτρα" αναφέρει το σχετικό άρθρο των ΝΕΩΝ. Βλέπετε το δίλημμα που τίθεται είναι περικοπή μισθών ή χρεοκοπία. Για το γεγονός πως "{...} οργανώνουν {...} τη λεηλασία των φτωχότερων υπέρ των πλουσιότερων και αυτό το ονομάζουν μηχανισμό για την υπέρτατη σωτηρία {...} " (όπως μας αναφέρει ο Καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης σε ένα θαυμάσιο άρθρο επίσης στην ίδια εφημερίδα) ΟΥΤΕ ΚΟΥΒΕΝΤΑ. Οργιστείτε ελεύθερα. :-))

Υ.Γ.4 Για το ίδιο θέμα (βλ. ΥΓ. 3) "εμφανίζεται" δημοσκόπηση στην Καθημερινή της Κυριακής, της Public Issue σύμφωνα με την οποία δύο στους τρεις πολίτες, τάσσονται κατά των οικονομικών μέτρων. Αποφασίστε παιδιά. Σταματήστε να μας αντιμετωπίζετε ως πολίτες τρίτης κατηγορίας. Νισάφι πια με τις δημοσκοπήσεις κατά παραγγελία. Εντάξει τη δεύτερη την "καταλαβαίνω". Την πρώτη, την έκαναν ανάμεσα σε υπουργούς της σημερινής κυβέρνησης; Αυτή η "ιστορία" λαμβάνει χώρα ΚΑΙ στις εκλογές αλλά και όπου αλλού τίθεται θέμα χειράγωγησης της μάζας. Μια θεμελιακή σύγκρουση που ο Sartre συνήθισε να χαρακτηρίζει "το βλέμμα του άλλου". Ένας αγώνας κυριαρχίας του απόλυτου υποκειμένου. Του υπαρξιακού ΕΓΩ. Μια προσπάθεια καθήλωσης της ίδιας της συνείδησης μας, ένας διαρκής βιασμός από την πλευρά των συλλογικών στερεότυπων. Η καταδυνάστευση του ΕΓΩ από τη συμβατική ορθροσύνη και την ηθικότητα που θέλουν να καταργήσουν την αυθορμησία και τη φυσικότητα, με σκοπό τον έλεγχο τους από της εξουσία. Ο άνθρωπος που διαμαρτύρεται είναι ένας "εγκληματίας" - σύμφωνα με το Γάλλο φιλόσοφο - που ροκανίζει τα υποστηλώματα μιας καταπιεστικής κοινωνίας. Πόσο δίκιο είχε.

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Κινητοποιήσεις

"Από την Τετάρτη κατάληψη του κέντρου της Αθήνας και όλων των μεγάλων πόλεων.

Από την ώρα της πορείας στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τις μεγάλες πόλεις με αφορμή την πανελλαδική απεργία, να καταλάβουμε τις πόλεις. Να μην φύγει κανείς μέχρι να πάρουν πίσω τα μέτρα. Καθιστική διαμαρτυρία, ειρηνική που θα κλείσει το κέντρο των πόλεων για όσο χρειαστεί. Να μετατρέψουμε με το έτσι θέλω την απεργία σε διαρκείας και να μην κουνηθούμε αν δεν νικήσουμε! Στην Αθήνα να ξεκινήσουμε αποκλείοντας τη Βουλή, την Ομόνοια και τους σταθμούς του ΜΕΤΡΟ στο κέντρο.

Οι μπλόγκερς προσππάθησαν να "πουν" κάτι πριν από καιρό και τώρα πρέπει με την κίνησή τους να "φωνάξουν" δυνατά...

Υπάρχει ομάδα στο φατσοβιβλίο. Προωθήστε το σε όσους νομίζετε, ανεβάστε το στα μπλογκς που διαβάζετε, στους δικούς σας χώρους. Μέσα σε τρεις μέρες πρέπει να το έχουν μάθει όλοι, σε όλη την Ελλάδα. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Ας αρχίσουμε από κάπου!
"

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Η πόρνη και....."φιλάκι";


Η πόρνη εξεγείρεται, σύμφωνα με τον Baudelaire, ενάντια στην αστική κοινωνία και της ηθικής της που βασίζεται στο θεσμό της οικογένειας. Υπάρχει συμπόνια για την πόρνη και την παρακμία της; Είναι η στάση της μία – έστω άθελα της – έκφραση εναντίον της θεσμικής μορφής του έρωτα και της πνευματικής του μορφής; Η παράνομη και αντάρτισσα πόρνη καταστρέφει – επιμένω, με ανιδιοτέλεια – την ηθική και κοινωνική οργάνωση, αλλά τι γίνεται με τα θεμέλια του αισθήματος; Ψυχρή σε στιγμές πάθους, μοναχική και απαθής την ίδια ώρα που οι άλλοι εκστασιάζονται, παρομοιάστηκε πολλές φορές στο παρελθόν με τη ψυχή ενός καλλιτέχνη. Ίσως επειδή και εκείνοι εκπορνεύονται από τη στιγμή που οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς εισχώρησαν στο δικό τους «στίβο» (ή πάντα έτσι ήταν;).

Υ.Γ. Η απόφαση της πλουτοκρατίας «κάποιοι» να γίνουν φτωχότεροι και οι ίδιοι πλουσιότεροι, μου θυμίζει το γνωστό ανέκδοτο που ο απατεώνας τύπος κάνει τη μοιρασιά: «δικό μου, δικό μου, δικό μου, δικό μου…….φιλάκι;»