Shame on me
Γιατί εγώ ξέρω.
Για αυτό μου αφιερώνω και το τραγουδάκι των Stavento.
Για εσάς η πρωτομαγιά ήταν......... απεργία...ή............ αργία?
«Κούνια μπέλα, γέλα μαλάκα γέλα»
Διαβάστε εδώ για την εργατική πρωτομαγιά.
Πέμπτη 1 Μαΐου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Με αφορμή την Πρωτομαγιά, να θυμίσω το Μάη του ΄68.
Ενα μικρό μνημόσυνο, αντιγράφοντας από περιοδικό,και ευκαιρία για να δούμε πόσο γέρασε μέσα σε σαράντα χρόνια η Ευρώπη και τα νιάτα της.
"Μάης του ’68: 40 χρόνια μετά
2/5/2008
00:34
Του Θανάση Παναγόπουλου
«Soyez réalistes, demandez l΄impossible» («Να είστε ρεαλιστές, να ζητάτε το αδύνατο», γκράφιτι σε τοίχο του Παρισιού από τον Μάη του ‘68).
Συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από τον «Γαλλικό Μάη», ο οποίος ξεκίνησε στις 2 Μαΐου 1968 με το «λοκ άουτ» που κήρυξαν οι αρχές στο πανεπιστήμιο της Ναντέρ, ύστερα από πολύμηνες συγκρούσεις με τους φοιτητές. Επρόκειτο για μια χρονιά η οποία στη μνήμη όσων την έζησαν -αλλά και στη συνείδηση πολλών νεώτερων- ήταν συνώνυμη της «εξέγερσης» (Γαλλικός Μάης, κατάληψη του Πανεπιστημίου Κολούμπια στις ΗΠΑ, σφαγή των διαδηλωτών φοιτητών στο Tlaleloco της Πόλης του Μεξικού παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, Αλεξάντερ Ντούμπντσεκ και «Άνοιξη της Πράγας» στην Τσεχοσλοβακία, καθώς και πολλές ακόμη κινητοποιήσεις από Λατινική Αμερική μέχρι Πολωνία).
Η εξέγερση των Γάλλων φοιτητών που κορυφώθηκε με τις οδομαχίες στο Quartier Latin είχε ως συνέχεια την κήρυξη γενικής απεργίας εκατομμυρίων εργαζομένων στη Γαλλία, την προκήρυξη πρόωρων εκλογών από τον Ντε Γκωλ για τις 23 Ιουνίου και μία γενικότερη κοινωνική κρίση που εν πολλοίς είχε φέρει τη γαλλική κοινωνία στα πρόθυρα επανάστασης.
Τα άμεσα αποτελέσματα του Γαλλικού Μάη ήταν όσον αφορά την αποτελεσματικότητα τους, από πενιχρά μέχρι μηδαμινά. Ο Ντε Γκωλ «σάρωσε» στις εκλογές (η αριστερά «πάτωσε» λόγω της καταδίκης της εξέγερσης από το ΚΚΓ) και καμία επανάσταση δεν έγινε, καθώς το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας και η γαλλική «ΓΣΕΕ» (CGT) βρίσκονταν εξαρχής απέναντι στις κινητοποιήσεις ή έστω δεν συντάχθηκαν...
Μακροπρόθεσμα όμως, τα κέρδη από την εξέγερση ήταν πολλαπλά, όπως λ.χ. η έμφαση που δόθηκε έκτοτε στη Δύση πάνω σε θέματα ατομικών δικαιωμάτων, η σεξουαλική απελευθέρωση, η επαναξιολόγηση των παραδοσιακών αξιών (τύπου «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια») και κυρίως η κινητοποίηση των εργατών οι οποίοι «πήραν φόρα» και στη συνέχεια απέσπασαν αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, μείωση του ορίου ηλικίας για τα βαρέα και ανθυγιεινά και άλλα οφέλη. Σήμερα όμως τι από όλα αυτά τα «κεκτημένα» απέμεινε;
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, έχουμε τη γενιά των 700 ευρώ που αντί να βγει στους δρόμους αγανακτισμένη, υπομένει στωικά, μπας και γίνει αύριο η «γενιά των 800 ευρώ» και μεθαύριο η «γενιά των 900 ευρώ».
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, έχουμε «δελτίο στα τρόφιμα». Και πού; Η ειρωνεία είναι πως έχουμε το δελτίο στις ΗΠΑ, τη χώρα σύμβολο του τότε «ελεύθερου κόσμου» που λοιδορούσε την ΕΣΣΔ για τα... «δελτία» στα τρόφιμα!
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, έχουμε παραγκουπόλεις στο Λος Άντζελες από δανειολήπτες που αδυνατούν να ξεχρεώσουν τις τράπεζες, σε απόσταση «ενός τσιγάρου» από τον μαγευτικό κόσμο του Χόλυγουντ.
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, έχουμε τα «food riots» από πεινασμένους σε δεκάδες χωρών από Καραϊβική μέχρι Ινδικό.
Σήμερα, αντί για «...στο Βιετνάμ πυρπόλησαν το ρύζι, γιε! γιε!» έχουμε «στο C.M.E. οι χρηματιστές ακρίβυναν το ρύζι! Γιες! Γιεςςς!» με ό,τι αυτό συνεπάγεται (λιμούς, κ,λπ.).
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, έχουμε τα αιτήματα των ευρωτεχνοκρατών για παρεμβάσεις στις αγορές που θα οδηγήσουν σταδιακά σε σύνταξη στα 70 και σε δανεισμό (μόνο Leasing δεν έχουν προτείνει ακόμη) εργαζομένων!
Και, το κυριότερο, σήμερα, όπως και τότε, τα μεγάλα προβλήματα είναι τα ίδια αν όχι και οξυμένα, τουλάχιστον στη χώρα μας και ονομάζονται μισθοί, παιδεία, ανεργία...
Τότε, υπήρχαν κάποιοι «επώνυμοι» εξεγερμένοι. Σήμερα, οι εξεγερμένοι εκείνης της εποχής έγιναν «γκουρού» της νέας εποχής, εξαργύρωσαν την «επανάσταση» και ενίοτε βομβαρδίζουν ως υπουργοί Εξωτερικών τη Σερβία (όπως ο «καταληψίας» στις εξεγέρσεις των Γερμανών Γιόσκα Φίσερ) ή στηρίζουν την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ (Κον Μπεντίτ).
Υ.Γ. Για να καταλάβουμε εντέλει προς τα πού βαδίζουμε, τότε, η κοινή γνώμη παρακολουθούσε με «κομμένη την ανάσα» (για να θυμηθούμε και τον Γκοντάρ που είχε κατέβει και αυτός στα οδοφράγματα) την εξέγερση της Γαλλίας. Σήμερα, χαζεύει την «ειδησεογραφία» για τις φωτογραφίες της πρώτης κυρίας Κάρλα Μπρούνι - Σαρκοζύ."
Καλό μήνα κι από μένααααα
Είδα φως και μπήκα....
Πολύ καλή δουλειά
keep walking
"Η" είμαι οκ????
χα χα χα
kisses
Πολύ ωραίο άρθρο ανώνυμε. Σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας.
-------------
Γεια σου Ονειροπόλο και θηλυκό
:-)) Αγγελάκι.
Καλό Μήνα και σε σένα. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Δημοσίευση σχολίου