Πανανθρωπισμός
* Ο πανανθρωπισμός υψώνει ένα απέραντο οδόφραγμα για να αποκρούσει την επέλαση του νέου βαρβαρισμού
"ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ
ΟΣΟ μπορώ να ξέρω, το φαινόμενο είναι μοναδικό στην Ιστορία της ανθρωπότητας:
Απ' τη μια, η τρομερότερη πολεμική μηχανή από καταβολής κόσμου που τη λαδώνει ένας εσμός Super-Businssmen με πολιτικά άμφια, βομβαρδίζει καταιγιστικά μια μικρή χώρα, για να επιβάλει σ' αυτήν και στην Οικουμένη ολόκληρη, την ανεξέλεγκτη θέλησή του και να τις κάνει υποχείριες των παμφάγων συμφερόντων του.
Απ' την άλλη, οι λαοί όλου σχεδόν του κόσμου βομβαρδίζουν καθημερινά τους βομβιστές με απειροπληθείς συνάξεις, πορείες, κατακραυγές, συνθήματα, μηνύματα, για να διαφεντέψουν τα ύψιστα συμφέροντα του ανθρώπινου γένους, την Ειρήνη και την Ελευθερία.
Ποτέ τόσο πολλοί δεν ορθώθηκαν, σύσσωμοι και ομόψυχοι, εναντίον τόσο λίγων, τόσο πολυδύναμων, τόσο άπληστων, τόσο άθλιων. Στην «καταιγίδα» των φονικότερων όπλων αντιτάζουν την καταιγίδα της οργής, του αποτροπιασμού, της καταδίκης, της αγωνίας για το αύριο, της άρνησης του εξανδραποδισμού τους.
ΠΟΙΑ καταιγίδα θα καταβάλει την άλλη; Ποιοι θα υπερισχύσουν, οι βόμβες του θανάτου ή οι βοώντες για ειρηνική ζωή;
Βραχυπρόθεσμα, μπορεί οι αμερικανο-βρετανοί βομβιστές να κάψουν και να κάμψουν τον «εχθρό». Μακροπρόθεσμα, όμως;
Τον οικουμενικό συναγερμό κατά των πολεμοκάπηλων, πολλοί τον είπαν «άλλη παγκοσμιοποίηση» - παγκοσμιοποίηση όχι της ελεύθερης αγοράς αλλά της ελεύθερης συνύπαρξης. Ισως θα ήταν προτιμότερο να την ονομάσουμε πανανθρωπισμό - εξέγερση, εξανάσταση, συσπείρωση όλων των επί Γης ανθρώπων «που άνθρωποι θέλουν να είναι», εναντίον της ανομίας και της αυθαιρεσίας, της ιταμότητας και της ωμότητας, της ανθρωποφαγίας και της γενοκτονίας, της υποδούλωσης στον Μαμμωνά και της υποταγής στον ανθρωποβόρο Μολώχ.
Ο παλαιός Ανθρωπισμός, ο Ουμανισμός της Αναγέννησης, είχε ανακαλύψει και λατρέψει την ελεύθερη σκέψη, κρίση, έρευνα, πράξη. Πάνω σ' αυτόν οικοδομήθηκε ο νεότερος πολιτισμός (όπως είχε οικοδομηθεί ο αρχαιοελληνικός) και, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η διεθνής συμβίωση με γνώμονα το διεθνές δίκαιο.
Αυτά τα υπέρτατα αγαθά, που δεν «παίζονται» σε κανένα Χρηματιστήριο», θέλει να διαφυλάξει, να προστατέψει, ν' αποκαταστήσει ο τωρινός Πανανθρωπισμός, υψώνοντας, σ' όλα τα πλάτη και μήκη της γης, ένα απέραντο και άπαρτο οδόφραγμα, για ν' αποκρούσει την επέλαση του νέου βαρβαρισμού, του νέου απο-ανθρωπισμού, του νέου κανιβαλισμού. Που τον εκφράζει κυνικότατα το αρχιγεράκι της Ουάσινγκτον, ο εντιμότατος προεδρικός σύμβουλος Ρίτσαρντ Περλ:
«Το ζήτημα δεν είναι αν οι ΗΠΑ αρέσουν στον κόσμο, αλλά αν η δύναμή τους είναι τέτοια που να πείθει κάθε αντίπαλο να κάνει πίσω».
Στον υπερπολιτισμένο 21ον αιώνα, ο φωτισμένος Μυστικοσύμβουλος ανασταίνει, σχεδόν κατά λέξη, το έμβλημα του εγκληματικού ρωμαίου αυτοκράτορα Καλιγούλα: «Ας με μισούν, φτάνει να με φοβούνται» («Oderint dum metuant»1). Για να επιβληθεί στην κοινότητα των εθνών ο ύψιστος αυτοκρατορικός νόμος: «Ετσι θέλω, αυτό μου αρέσει, η θέλησή μου είναι ο (μοναδικός) λόγος» («Hoc volo, sic jubeo, sit pro ratione voluntas»2). Και πιο απερίφραστα, κατά τον τότε «σύμβουλο», τον νομοδιδάσκαλο Ουλπιανό: «Ο,τι αρέσει στον ηγεμόνα έχει ισχύν νόμου» («Quod principi plaquit legis habet vigorem»3).
Αυτόν τον νόμο της απόλυτης ανομίας, αυτό το δίκαιο της απόλυτης αδικίας, αυτή την ηθική της απόλυτης ανηθικότητας θέλουν να καθιερώσουν σαν μοναδικό και απαραβίαστο κανόνα που θα ρυθμίζει όχι μόνο τη συμβίωση ατόμων και κρατών αλλά και την στοιχειώδη επιβίωση της παγκόσμιας κοινότητας.
ΠΩΣ θα το μπορέσουν όμως; Οι κυβερνήσεις της «γηραιάς Ευρώπης», της Ρωσίας και της Ασίας, της μισής Βόρειας Αμερικής (Καναδάς) και της Λατινικής Αμερικής (με ελάχιστες εξαιρέσεις) αρνιούνται να δεθούν στο χιλιοτεθωρακισμένο άρμα τους. Προπάντων, οι λαοί, ακόμα και των «συμμάχων» τους, στρατεύονται στις αμέτρητες άοπλες στρατιές της Ανυποταξίας, της Αντιβίας, της Αυτονομίας, της Αυτοδιάθεσης, της Αλληλεγγύης, του Αντι-τρόμου. Και το πιο ελπιδοφόρο: πρωτολάτες τους οι νέοι, αυτοί οι τόσο συκοφαντημένοι νέοι (οι «ροκάδες», οι «ζεμανφουτίστες», οι «ανερμάτιστοι»), αυτοί που αξιώνουν το Αύριο, το Αύριό τους, να μην είναι ζόφος χωρίς αυγή, φόβος χωρίς ελπίδα.
Στα «έξυπνα» όπλα των περιώνυμων κοσμοκρατόρων αντιτάζουν όλοι την Αρνηση των απλών, ανώνυμων ανθρώπων να γίνουν είλωτες της αυταρχίας και της κακουργίας. Στους «θεολάτρες» και θεομπαίχτες πλανητάρχες αντιπαρατάσσονται οι ειρηνολάτρες, που δεν αυτοδιορίζονται Υπεράνθρωποι αλλά ορίζονται άνθρωποι και μόνο, με ό,τι ακέραιο και συνειδητό έχει η λέξη. Και «όταν ο λαός βρίσκεται στο ξάναμμα της οργής του, μοιάζει με δυνατή φωτιά, που δεν μπορείς να τη σβήσεις» («Οταν γαρ ηβά δήμος εις οργήν πεσών, όμοιον ώστε πυρ κατασβέσαι λάβρον»4).
Οι πυρπολητές της παγκόσμιας ειρήνης πώς θα καταφέρουν να γίνουν πυροσβέστες της παλλαϊκής εξανάστασης;
1. Σουητώνιος, Καλιγούλας, 30. - 2. Γιουβενάλης, Σάτιρες, VI, 223. - 3. Πανδέκτες, Ι, ΙΙΙ, 31, IV, Ι. - 4. Ευριπίδης, Ορέστης, 697."
Πηγή: Το ΒΗΜΑ, 30/03/2003 , Σελ.: B62Κωδικός άρθρου: B13825B622
Φωτογραφία: "Vitruvian Man" του Leonardo Da Vinci
"ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ
ΟΣΟ μπορώ να ξέρω, το φαινόμενο είναι μοναδικό στην Ιστορία της ανθρωπότητας:
Απ' τη μια, η τρομερότερη πολεμική μηχανή από καταβολής κόσμου που τη λαδώνει ένας εσμός Super-Businssmen με πολιτικά άμφια, βομβαρδίζει καταιγιστικά μια μικρή χώρα, για να επιβάλει σ' αυτήν και στην Οικουμένη ολόκληρη, την ανεξέλεγκτη θέλησή του και να τις κάνει υποχείριες των παμφάγων συμφερόντων του.
Απ' την άλλη, οι λαοί όλου σχεδόν του κόσμου βομβαρδίζουν καθημερινά τους βομβιστές με απειροπληθείς συνάξεις, πορείες, κατακραυγές, συνθήματα, μηνύματα, για να διαφεντέψουν τα ύψιστα συμφέροντα του ανθρώπινου γένους, την Ειρήνη και την Ελευθερία.
Ποτέ τόσο πολλοί δεν ορθώθηκαν, σύσσωμοι και ομόψυχοι, εναντίον τόσο λίγων, τόσο πολυδύναμων, τόσο άπληστων, τόσο άθλιων. Στην «καταιγίδα» των φονικότερων όπλων αντιτάζουν την καταιγίδα της οργής, του αποτροπιασμού, της καταδίκης, της αγωνίας για το αύριο, της άρνησης του εξανδραποδισμού τους.
ΠΟΙΑ καταιγίδα θα καταβάλει την άλλη; Ποιοι θα υπερισχύσουν, οι βόμβες του θανάτου ή οι βοώντες για ειρηνική ζωή;
Βραχυπρόθεσμα, μπορεί οι αμερικανο-βρετανοί βομβιστές να κάψουν και να κάμψουν τον «εχθρό». Μακροπρόθεσμα, όμως;
Τον οικουμενικό συναγερμό κατά των πολεμοκάπηλων, πολλοί τον είπαν «άλλη παγκοσμιοποίηση» - παγκοσμιοποίηση όχι της ελεύθερης αγοράς αλλά της ελεύθερης συνύπαρξης. Ισως θα ήταν προτιμότερο να την ονομάσουμε πανανθρωπισμό - εξέγερση, εξανάσταση, συσπείρωση όλων των επί Γης ανθρώπων «που άνθρωποι θέλουν να είναι», εναντίον της ανομίας και της αυθαιρεσίας, της ιταμότητας και της ωμότητας, της ανθρωποφαγίας και της γενοκτονίας, της υποδούλωσης στον Μαμμωνά και της υποταγής στον ανθρωποβόρο Μολώχ.
Ο παλαιός Ανθρωπισμός, ο Ουμανισμός της Αναγέννησης, είχε ανακαλύψει και λατρέψει την ελεύθερη σκέψη, κρίση, έρευνα, πράξη. Πάνω σ' αυτόν οικοδομήθηκε ο νεότερος πολιτισμός (όπως είχε οικοδομηθεί ο αρχαιοελληνικός) και, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η διεθνής συμβίωση με γνώμονα το διεθνές δίκαιο.
Αυτά τα υπέρτατα αγαθά, που δεν «παίζονται» σε κανένα Χρηματιστήριο», θέλει να διαφυλάξει, να προστατέψει, ν' αποκαταστήσει ο τωρινός Πανανθρωπισμός, υψώνοντας, σ' όλα τα πλάτη και μήκη της γης, ένα απέραντο και άπαρτο οδόφραγμα, για ν' αποκρούσει την επέλαση του νέου βαρβαρισμού, του νέου απο-ανθρωπισμού, του νέου κανιβαλισμού. Που τον εκφράζει κυνικότατα το αρχιγεράκι της Ουάσινγκτον, ο εντιμότατος προεδρικός σύμβουλος Ρίτσαρντ Περλ:
«Το ζήτημα δεν είναι αν οι ΗΠΑ αρέσουν στον κόσμο, αλλά αν η δύναμή τους είναι τέτοια που να πείθει κάθε αντίπαλο να κάνει πίσω».
Στον υπερπολιτισμένο 21ον αιώνα, ο φωτισμένος Μυστικοσύμβουλος ανασταίνει, σχεδόν κατά λέξη, το έμβλημα του εγκληματικού ρωμαίου αυτοκράτορα Καλιγούλα: «Ας με μισούν, φτάνει να με φοβούνται» («Oderint dum metuant»1). Για να επιβληθεί στην κοινότητα των εθνών ο ύψιστος αυτοκρατορικός νόμος: «Ετσι θέλω, αυτό μου αρέσει, η θέλησή μου είναι ο (μοναδικός) λόγος» («Hoc volo, sic jubeo, sit pro ratione voluntas»2). Και πιο απερίφραστα, κατά τον τότε «σύμβουλο», τον νομοδιδάσκαλο Ουλπιανό: «Ο,τι αρέσει στον ηγεμόνα έχει ισχύν νόμου» («Quod principi plaquit legis habet vigorem»3).
Αυτόν τον νόμο της απόλυτης ανομίας, αυτό το δίκαιο της απόλυτης αδικίας, αυτή την ηθική της απόλυτης ανηθικότητας θέλουν να καθιερώσουν σαν μοναδικό και απαραβίαστο κανόνα που θα ρυθμίζει όχι μόνο τη συμβίωση ατόμων και κρατών αλλά και την στοιχειώδη επιβίωση της παγκόσμιας κοινότητας.
ΠΩΣ θα το μπορέσουν όμως; Οι κυβερνήσεις της «γηραιάς Ευρώπης», της Ρωσίας και της Ασίας, της μισής Βόρειας Αμερικής (Καναδάς) και της Λατινικής Αμερικής (με ελάχιστες εξαιρέσεις) αρνιούνται να δεθούν στο χιλιοτεθωρακισμένο άρμα τους. Προπάντων, οι λαοί, ακόμα και των «συμμάχων» τους, στρατεύονται στις αμέτρητες άοπλες στρατιές της Ανυποταξίας, της Αντιβίας, της Αυτονομίας, της Αυτοδιάθεσης, της Αλληλεγγύης, του Αντι-τρόμου. Και το πιο ελπιδοφόρο: πρωτολάτες τους οι νέοι, αυτοί οι τόσο συκοφαντημένοι νέοι (οι «ροκάδες», οι «ζεμανφουτίστες», οι «ανερμάτιστοι»), αυτοί που αξιώνουν το Αύριο, το Αύριό τους, να μην είναι ζόφος χωρίς αυγή, φόβος χωρίς ελπίδα.
Στα «έξυπνα» όπλα των περιώνυμων κοσμοκρατόρων αντιτάζουν όλοι την Αρνηση των απλών, ανώνυμων ανθρώπων να γίνουν είλωτες της αυταρχίας και της κακουργίας. Στους «θεολάτρες» και θεομπαίχτες πλανητάρχες αντιπαρατάσσονται οι ειρηνολάτρες, που δεν αυτοδιορίζονται Υπεράνθρωποι αλλά ορίζονται άνθρωποι και μόνο, με ό,τι ακέραιο και συνειδητό έχει η λέξη. Και «όταν ο λαός βρίσκεται στο ξάναμμα της οργής του, μοιάζει με δυνατή φωτιά, που δεν μπορείς να τη σβήσεις» («Οταν γαρ ηβά δήμος εις οργήν πεσών, όμοιον ώστε πυρ κατασβέσαι λάβρον»4).
Οι πυρπολητές της παγκόσμιας ειρήνης πώς θα καταφέρουν να γίνουν πυροσβέστες της παλλαϊκής εξανάστασης;
1. Σουητώνιος, Καλιγούλας, 30. - 2. Γιουβενάλης, Σάτιρες, VI, 223. - 3. Πανδέκτες, Ι, ΙΙΙ, 31, IV, Ι. - 4. Ευριπίδης, Ορέστης, 697."
Πηγή: Το ΒΗΜΑ, 30/03/2003 , Σελ.: B62Κωδικός άρθρου: B13825B622
Φωτογραφία: "Vitruvian Man" του Leonardo Da Vinci
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου