"Αλαζονεία" και "Στρουθοκαμηλισμός"

Δωρεάν μαθήματα ερμηνείας λέξεων στην Κα Λιβανίου (τα credits στον Κον Μπαμπινιώτη):

"Αλαζονεία είναι η υπερβολική έπαρση ΣΥΝ. οίηση, υπεροψία, ξυπασιά, κομπασμός."

και

"Στρουθοκαμηλισμός είναι η τάση να προσποιείται κανείς ότι αγνοεί ή δεν βλέπει ένα πρόβλημα, αντί να φροντίσει να το αντιμετωπίσει." (αυτό δεν έχει να κάνει με την Κα Λιβανίου).

Πως μου ήρθε τώρα αυτό καλοκαιριάτικα? Παρακολουθούσα τις προάλλες ένα ντοκυμαντέρ στην κρατική τηλεόραση με θέμα την φτώχεια στις τρίτες χώρες (δεν μου αρέσει η έκφραση αλλά την υιοθετώ ο φουκαράς) και ανατρίχιασα κυριολεκτικά όταν μιλούσε μία μάνα – δεν ξέρω και εγώ πόσων παιδιών – κάτοικος μιας πολύ φτωχικής περιοχής (λέγε με και φαβέλλες) του Rio De Janeiro (ναι η πλειοψηφία των κατοίκων είναι φτωχοί άνθρωποι.Οι κώλοι που βλέπετε και οι ωραίες παραλίες είναι για τους έχοντες χρήμα και χρόνο να τα απολαύσουν) και έλεγε ότι πολλές φορές πεινάνε τόσο πολύ η ίδια και τα μικρά παιδιά της ,που τοποθετεί πέτρες μέσα σε ένα καζάνι, ρίχνει νερό και αρχίζει να τις βράζει λέγοντας συνέχεια «κάνετε υπομονή σε λίγο θα φάμε» μήπως και ξεγελάσει τα πιο μικρά παιδιά και πέσουν να κοιμηθούν. Είναι αυτό που λέμε εμείς οι έχοντες μεσοαστοί «έφαγα ένα μήλο να ξεγελάσω την πείνα μου». Και όμως κάπου αλλού την ίδια στιγμή άλλοι βράζουν πέτρες για να «ξεγελάσουν την πείνα τους» ΑΥΤΟ είναι μια σκληρή και απτή πραγματικότητα και όχι ένα παιχνίδι λέξεων ή μια απέλπιδα προσπάθεια να «ρίξουμε» την κακή χοληστερίνη.

ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΑ!!!!

Θα μου πεις «σιγά ρε μεγάλε, υπερασπιστή του δικαίου των αδυνάτων, επαναστάτη». Δεν νιώθω άσχημα που έχω να φάω. Νιώθω άσχημα που δεν έχουν να φάνε αυτοί. Αν και κανονικά θα έπρεπε να νιώθω άσχημα. Γιατί «ταΐζω» με τον τρόπο μου ένα σάπιο σύστημα. Έχουμε και εμείς τις ευθύνες μας που αυτοί οι άνθρωποι ζούνε μέσα στην ανέχεια και βιώνουν καθημερινά κακουχίες. ΠΩΣ? Μα υπερασπιζόμενοι το καπιταλιστικό σύστημα. Ξέρω, ξέρω, «τα είδαμε και εσάς τα χάλια σας». ΚΑΜΙΑ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗΣ SIR. Τα είδα και εγώ, φανατικός μαρξιστής τα μαύρα μας τα χάλια. Είναι μεγάλη κουβέντα να αναλύσω τα πως και γιατί. Το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα?

Μία προσφιλής σε πολλούς τακτική είναι «έλα μωρέ, ας είμαστε καλά εμείς και να πάνε να γαμηθούν οι υπόλοιποι.». (Βλ. Κυρία Λιβανίου)

Θα έρθεις δικαίως εσύ, βιοπαλαιστή, που κύριο και καθημερινό μέλημα σου είναι τα προς το ζην και θα μου πεις «εγώ θα βγάλω τα φίδι από την τρύπα»?

ΟΧΙ ΕΣΥ ΜΟΝΟΣ, ΑΛΛΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ.

Είναι μια βρώμικη δουλειά αλλά κάποιοι πρέπει να την κάνουν. Και κάποιοι ΗΔΗ την κάνουν. Ποιοι είναι αυτοί? Είναι όλοι αυτοί που έχουν βγει στους δρόμους και κραυγάζουν. Γιατί όπως λέει και ο καθηγητής John Holloway: «ΕΝ ΑΡΧΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΡΑΥΓΗ» και όχι ο λόγος όπως η θρησκεία μας και οι καλοί, σεμνοί και ταπεινοί άνθρωποι αυτού του τόπου θέλουν να μας υποδείξουν. Αυτή η άρνηση πρέπει να είναι το αφετηριακό μας σημείο. Ο Holloway στο βιβλίο του «Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία» γράφει: «Δεν χρειαζόμαστε καμία υπόσχεση αισίου τέλους για να δικαιολογήσουμε την απόρριψη ενός κόσμου που τον νιώθουμε εσφαλμένο».

Εγώ λοιπόν προτείνω να αλλάξουμε αυτό το προσωποπαγές ΕΓΩ και να το ανταλλάξουμε με το ΕΜΕΙΣ σαν τις κάρτες που ανταλλάσει ο γιος μου με τους φίλους του. Τόσο απλό είναι. Ας κάνουμε μια προσπάθεια για όνομα των ανθρώπων (σόρυ αλλά οι μοναδικοί Θεοί, είναι αυτοί που τους εφεύραν, δηλαδή οι άνθρωποι).

Υ.Γ. Περσεφόνη έχεις δίκιο. Το "χόντρυνα". Ζητάω δημόσια: ΣΥΓΝΩΜΗ. Αφαίρεσα ότι αναφερόταν σε σένα. Να είσαι καλά.