Κόκα Κόλα, πάει με όλα

Οι φωτογραφίες είναι από τη γειτονική Τουρκία (δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να γίνετε και εδώ κάτι τέτοιο βέβαια).

ΣΤΑΔΙΟ 1ο

Διαδικασία αποστειρώσεως

Τηρούνται όλοι οι κανόνες υγιεινής και ασφάλειας: Σκούφοι, ποδιές κλπ.

ΣΤΑΔΙΟ 2ο

Συσκευασία

Από το προσεγμένο αποστακτήριο μεταφέρεται το πολύτιμο μείγμα από τα μεγάλα μπουκάλια στα μικρά. Τα καπάκια είναι προσεκτικά συσκευασμένα ανάλογα τη γεύση: Oranzina – Pepsi – Coca Cola κλπ.

ΣΤΑΔΙΟ 3ο

Μικρομετρικό γέμισμα απουσία οξυγόνου

ΣΤΑΔΙΟ 4ο

Διοχέτευση ανθρακικού «εν κενό»

ΣΤΑΔΙΟ 5ο

Συσκευασία με υπεραυτόματες μηχανές

ΣΤΑΔΙΟ 6ο

Ποιοτικός έλεγχος

Τα μπουκάλια εκτίθενται σε φασματοσκόπιο τελευταίου τύπου για τον έλεγχο της χρωματικής αποκλίσεως.

Στην υγειά σας

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες είναι από το gettyimages.

"Έφυγε" ο Γρηγόρης Φαράκος

"Απεβίωσε την Παρασκευή (23/3) σε ηλικία 84 ετών το ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς Γρηγόρης Φαράκος.

Ο Φαράκος, ο οποίος υπήρξε και Γενικός Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1924 και σπούδασε στη Σχολή Χημικών Μηχανικών και τη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανολόγων του ΕΜΠ με ειδίκευση στην ενεργειακή οικονομία, ενώ προχώρησε σε μεταπτυχιακές σπουδές στη Σχολή Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών της Μόσχας.

Παράλληλα, διακρίθηκε για την συνδικαλιστική και αντιστασιακή του δράση, μετά την ένταξή του στην ΟΚΝΕ, το ΕΑΜ Νέως και την ΕΠΟΝ από την πρώτη μέρα της ίδρυσής της. Το 1944 έγινε μέλος του ΚΚΕ, έλαβε μέρος στα Δεκεμβριανά, ενώ το 1948 εξορίστηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ικαρία και έπειτα στο εξωτερικό ως πολιτικός πρόσφυγας, με αποτέλεσμα να του αφαιρεθεί και η ελληνική ιθαγένεια.

Αργότερα επέστρεψε λαθραία στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στην αντιδικτατορική δράση και τον Νοέμβριο του 1968 συνελήφθη από τη Χούντα και καταδικάστηκε σε ισόβια. Απελευθερώθηκε όμως τον Ιούλιο του 1974.

Όσον αφορά την πολιτική του δράση, υπήρξε πλούσια. Εξελέγη μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και έπειτα του Πολιτικού Γραφείου. Το 1989 εξελέγη Γενικός Γραμματέας του Κόμματος. Επίσης εκλεγόταν βουλευτής από το 1974.

Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει τα βιβλία «Ενεργειακή Οικονομία και Πολιτική», «Προβλήματα οικονομικής ανάπτυξης της χώρας μας», «Θέματα του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα», «Επιστημονικοτεχνική Επανάσταση και εργατική τάξη», «Ένας αιώνας του «Κεφαλαίου»», «Νεολαία και εργατικό κίνημα» , «Μαρτυρίες και Στοχασμοί 1941 - 1991, 50 χρόνια πολιτικής δράσης», «Η Μάχη των Συμβόλων», «ΕΛΑΣ και εξουσία», «Σχέσεις ΚΚΕ και διεθνούς κομμουνιστικού κέντρου», «Άρης Βελουχιώτης», κ.α."

Άρθρο της Ρενάτα Γρυπάρη από το contra.gr

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΥΝΤΡΟΦΕ!! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει.

Φτάνει Πιά!

Συμμετέχουμε σε μια δικτυακή διαμαρτυρία:

"Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.

Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.

Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.

Ζητούμε:

• Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.


• Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.


• Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.

Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.


Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος
Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο,
Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform,
Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypannetweblog, We are not alone

Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

tags: polydoras meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Σημαντική παράλειψη, μια και σήμερα είναι Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Το γεγονός μου υπενθύμισε ο αδελφικός (πλέον) φίλος Στέλιος. Θα σας παραθέσω το email του, το οποίο μια και αναφέρεται στον Οδυσσέα Ελύτη, νιώθω την υποχρέωση να αναφέρω ότι ο "Άξιος Εστί" ποιητής μας, βραβεύτηκε το 1979 από τη Σουηδική Ακαδημία με το το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ήταν η δεύτερη φορά που Έλληνας λογοτέχνης έλαβε το συγκεκριμένο βραβείο. Η πρώτη ήταν στον Γιώργο Σεφέρη. Εδώ θα βρείτε όλο τον λόγο του την ημέρα εκείνη. Αξίζει να κάνετε τον κόπο να τον διαβάσετε.

Το email του Στέλιου:

"Φίλε μου Δημήτρη, παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα Τετάρτη 21/3/07.

Με αφορμή αυτό το γεγονός και μια που σπουδάζουμε και Ιστορία της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας σας στέλνω ένα απόσπασμα από το «Μικρό Ναυτίλο»* του Οδυσσέα Ελύτη, που με συγκίνησε ιδιαίτερα και φανερώνει κατά την άποψή μου την σχέση του μεγάλου μας ποιητή με την ποίηση αλλά και την τέχνη ίσως…

ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΣΑ Ν’ ΑΠΟΧΤΗΣΩ μια ζωή από πράξεις ορατές για όλους, επομένως να κερδίσω την ίδια μου διαφάνεια, το χρωστώ σ’ ένα είδος ειδικού θάρρους που μου ‘δωκεν η Ποίηση: να γίνομαι άνεμος για το χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμη και όταν ουρανός δεν υπάρχει.

Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη «στιγμή» όταν καταφέρει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια. Οπόταν, πραγματικά, και η Θλίψις γίνεται Χάρις και η Χάρις Άγγελος, η Ευτυχία Μοναχή και η Μοναχή Ευτυχία με λευκές, μακριές πτυχές πάνω από το κενό, ένα κενό γεμάτο σταγόνες πουλιών, αύρες βασιλικού και συριγμούς υπόκωφου Παραδείσου.


* Οδυσσέας Ελύτης «Ο Μικρός Ναυτίλος»1970-1974, επιμ. Β. Διοσκουρίδης, εκδ. «Ίκαρος», ε’ έκδοση, Σεπτ. 2000, σ. 53."

Σε ευχαριστώ και πάλι Στελάρα.

Παγκόσμια Ημέρα Ενάντια στο Ρατσισμό

Σήμερα Τετάρτη 21 Μαρτίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ενάντια στο ρατσισμό.

Μου δίνεται ένα σημαντικό ερέθισμα να σας ρωτήσω αν πιστεύεται ότι οι Έλληνες είμαστε ρατσιστές?

Προσωπικά πιστεύω πως ένας μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μας ΕΙΝΑΙ δυστυχώς. Δεν ξέρω αν αποτελούν την πλειοψηφία, ούτε το ακριβές νούμερο. Νομίζω λίγη σημασία έχει. Θεωρώ μαύρη κηλίδα της ανθρωπότητας τον ρατσισμό και αυτονόητο το να μην είμαστε ρατσιστές. Μια από τις αιτίες είναι η ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ που είναι βαθια ριζωμένη μέσα μας. Για μένα είναι η ΝΟΥΜΕΡΟ 1 αιτία. Θα ήθελα όμως να το συζητήσουμε παρέα.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην Creation!!!!!

Υ.Γ.: Σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας στο κύριο θέμα.

O Blackangel στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή (θα προτιμούσε βέβαια στης Μόνικας)

Το ξέρω, εδώ ο κόσμος καίγεται και εγώ….ξαπλώνω. Έχετε δίκιο αλλά πρέπει να κοιτάξω και την ψυχική μου υγεία. Και επειδή οι καιροί είναι χαλεποί και περίεργοι, αναθέτω σε εσάς στους φίλους μου (αλλά και στους εχθρούς μου) αυτό τον ρόλο. Σε όσους από εσάς θέλετε να συμμετάσχετε βέβαια. Πριν ξεκινήσω ας σας πω μερικά πράγματα για μένα.

Από μωρό παιδί, από τότε δηλαδή που ο άνθρωπος δεν έχει μνήμες ήμουν ένα πλάσμα περίεργο (η μαμά μου το λέει και εφόσον το λέει αυτή έχει δίκιο). Ποτέ δεν έκανα το «σωστό».

Όσο ήμουν κάτω από την οικογενειακή θαλπωρή κανένα πρόβλημα. Μου γινόντουσαν όλα τα χατίρια και όλα καλά (μεταξύ μας τέλεια ήταν). Μοναχοπαίδι βλέπετε. Κακομαθημένος λέγανε οι επαΐοντες. Καλομαθημένος τους διόρθωνα εγώ.

Το «πρόβλημα» αναδείχθηκε όταν πια ένεκεν η ώρα να κοινωνικοποιηθώ.

Πρέπει να ήμουν το μοναδικό παιδί παγκοσμίως που διώξανε από παιδικό σταθμό. Ο λόγος? Δάγκωνα τις συμμαθήτριες μου στο μαλακό μέρος του εσωτερικού του ποδιού τους (ακόμα μου έχει μείνει η συνήθεια να πω την αλήθεια, αλλά σε κοριτσάκια καμιά 20αριά χρόνια «τουλάχιστον» μεγαλύτερα).

Στο δημοτικό, ξύλο και των δασκάλων. Το πιο ζωηρό και ανένταχτο παιδί. Η κακομοίρα η μάνα μου είχε βρει τον μπελά της με τον κανακάρη της.

Στο γυμνάσιο οι πρώτες αποβολές. Αιτία? Τα πολύ μακρυά μαλλιά κυρίως.

Τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να γίνονται σμπαράλια. Δεν μπορούσα να καταλάβω ακόμα τον κόσμο.

Καλοκαίρι του ’79, λίγο πριν πάω πρώτη λυκείου μου δανείζει μία φίλη να διαβάσω Μαρξ. Τότε, ΟΛΑ αρχίζουν να αποκτούν νόημα. Αρχίζω και ψάχνομαι. Αρχίζω και φιλοσοφώ τη ζωή μου και προσπαθώ να δω την πραγματική διάσταση των πραγμάτων. Ή εγώ φταίω, ή όλοι οι άλλοι πάνε ανάποδα. Το πρώτο μου είδωλο κοσμεί το δωμάτιο μου. Η αφίσα του Che, σε κυρίαρχη θέση. Κάθε βράδυ Τον ευχαριστούσα για την ύπαρξη του, όπως κάνουν όλα τα καλά χριστιανάκια με τον Jesus Christ. Για μένα, ο δικός μου Χριστός και η δική μου θρησκεία είχε βρεθεί. Όλα ήταν ξεκάθαρα μπροστά μου. Η ίδια φίλη (ένα χρόνο μεγαλύτερη) με ξεπαρθενεύει και τότε ανακαλύπτω τι έχω μέσα στο βρακί μου αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Τότε παίρνει αληθινή διάσταση το “No Revolution Without Sex”. Το τηρώ ευλαβικά μέχρι σήμερα.

Χειμώνα του 1979-1980 οργανώνομαι στη ΚΝΕ και αρχίζει το πάρτυ. Έντονη πολιτική δράση, αφισοκολλήσεις, ξύλο με τους Οννεδίτες και άλλα ωραία. Σημειωτέον, περίεργα πολιτικά χρόνια. Μεταπολίτευση μεν αλλά το γνωστό αστυνομευμένο κράτος της Ν.Δ. Το Λύκειο γίνετε ο χώρος που μεταφέρετε η δράση. Μεγάλη πλάκα. Η πλήρη απομυθοποίηση καθηγητών και θεσμών. Σεβασμός ουδείς καθώς πέφτουν οι μάσκες. Καθηγητές/ριες καρφώνουν στον φασίστα Λυκειάρχη τους αριστερούς μαθητές. Πράγμα αδιανόητο για μένα να μπαίνεις σε μια ευαίσθητη ηλικία στο μάτι του κυκλώνα και να διώκεσαι ουσιαστικά για τις ιδέες σου. Ο Λυκειάρχης τον Νοέμβρη του 1980 σπάει τα στεφάνια που είχαμε ετοιμάσει για τη γιορτή του Πολυτεχνείου και ρίχνει αποβολές σε όλους όσους από εμάς τολμάμε να πηδήξουμε τη μάντρα και να πάμε στην Πατησίων. Την επόμενη χρονιά γίνετε το θαύμα. Βγαίνει το ΠΑΣΟΚ και ένας αέρας δημοκρατίας αρχίζει να πνέει. Τα πάντα αλλάζουν προς το καλύτερο τουλάχιστον όσον αφορά την έκφραση της δημοκρατίας. Δεν είμαι ΠΑΣΟΚ, ποτέ μου δεν τους ψήφισα αλλά η πρώτη γενιά ήταν απίστευτη. Σήμερα πλέον δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις από τους άλλους, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Επιστρέφω στο Λύκειο για να περιγράψω το πλέον τραγελαφικό σκηνικό. Ο Λυκειάρχης – για να σώσει το τομάρι του – στη γιορτή του πολυτεχνείου (έχει γίνει εθνική εορτή από τους πασόκους πλέον) συμμετέχει στη γιορτή του πολυτεχνείου χορεύοντας αντάρτικα στην αυλή. Μου ερχόταν να ξεράσω.

Τότε ορκίστηκα να μην ξευτιλιστώ ποτέ. Να μην πέσω τόσο χαμηλά. Πιστεύω πως τα κατάφερα (έτσι λέει η μαμά μου και η μαμά μου έχει πάντα δίκιο) με εξαίρεση όταν έπεσα μια χρονιά γονυπετής στα πόδια μιας γκόμενας αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Αργότερα, ως εργασία επέλεξα ένα ελεύθερο επάγγελμα ώστε να μην έχω αφεντικά πάνω από το κεφάλι μου. Πλέον έφτασα σε ένα σημείο να ανεξαρτοποιηθώ οικονομικά και χωρίς να είμαι πλούσιος δεν χρειάζεται να εργάζομαι για να ζήσω.

Πρόσφατα πήγα με τη γυναίκα μου ένα ταξίδι το Παρίσι. Έκανα και εγώ το καπιταλιστικό μου ταξίδι σε μια δυτική πρωτεύουσα της Ευρώπης όπως επιτάσσουν οι προσταγές του σύγχρονου μεσοαστού. Η πόλη του φωτός έχει 300.000 άστεγους παρακαλώ. Δεν συζητάμε ότι στις χειρότερες δουλειές βλέπεις μόνο μετανάστες. Όλο το γκρουπ τράβαγε φωτογραφίες τα τουριστικά αξιοθέατα και εγώ όταν επιστρέψαμε είδα ότι είχα τραβήξει ένα ολόκληρο φίλμ με άστεγους, μετανάστες και γενικά φτωχούς και ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Καλά που ήταν η γυναίκα μου και έχω μερικά αξιοθέατα αποτυπωμένα σε φιλμ.

Σε όλη μου τη ζωή υπήρξα ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος. Εδώ μπαίνει και το εξής παράδοξο. Παρόλο που είμαι άκρα κοινωνικός, η συμπεριφορά μου με καθιστά αντικοινωνικό. Να το προσέξω γιατροί μου?

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει οι άνθρωποι να μην μπορούμε να πούμε αυτό που αισθανόμαστε ακόμα και αν αυτό πονάει. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι δήθεν και οι ψωνάρες. Πάντα μου άρεσε να τους σατυρίζω και να τους ξεσκεπάζω. Α και το πιο βασικό. ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Σιχαίνομαι τον κάθε απαίδευτο βλάκα που έχει ένα πόστο και ασκεί εξουσία και το πράττει αυθαίρετα. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. ΔΥΣΤΥΧΩΣ!!!!

Νιώθω ελεύθερος άνθρωπος αλλά πληρώνω το τίμημα μου για αυτό. Έχω λίγους φίλους αλλά καλούς. Να είναι καλά που με αντέχουν.

Τι λέτε αδέλφια? Πρέπει να συμβιβαζόμαστε και να ακολουθούμε κανόνες που θεσπίζουν άλλοι για εμάς ή να κάνουμε ότι μας προστάζει η καρδούλα μας? Αυτοί που ακολουθούν πιστά τους κανόνες το κάνουν γιατί φοβούνται? από συμφέρον? ή έχουν πειστεί ότι όλα γίνονται για το καλό τους?

Σας παρακαλώ μην ακούσω ηθικολογίες του στυλ «πρέπει να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο μας» και άλλες παπαριές. Θα το δεχτώ ως άποψη, απλά θα ξύνω τα απαυτά μου όταν θα τα διαβαζω. Θα ήθελα να ακούσω ουσιαστικές προτάσεις.

Ο λόγος σε εσάς.


*1η Φωτό = Παράνομη τσάρκα με μηχανή στα 17 μου. Πίσω μου κάθεται μία φίλη. Η Στέλλα. Μπροστά από τον Λέντζο τη θρυλική καφετέρια του Παγκρατίου. Δεν σας θυμίζει η φωτό, ΡΟΔΑ ΤΣΟΝΤΑ ΚΑΙ ΚΟΠΑΝΑ? Χεχεχε, θρυλικά 80's.

**2η Φωτό = Το θρυλικό καλοκαίρι του 1979 στη βεράντα του πατρικού μου (άρε νιάτα) :-(

*** 3η Φωτό = 18 χρονών (στα δεξιά, φτου) με τον ξάδελφο Λεό (στα αριστερά, ΟΛΕ). :-)

**** 4η Φωτό = Ο Blackangel στο Παρίσι. Θα προτιμούσε να είναι τον Μάη του '68 βέβαια!!!!

***** 5η Φωτό = Ο Blackangel σήμερα. Συνεχίζει να παλιμπαιδίζει και να είναι πειραχτήρι και κωλοπαιδάκι στα 42 του. Αλλάχ φυλάξει τους οχτρούς του.

Καλώς ήρθατε στη.......ζούγκλα του ιμπεριαλισμού

Ένα βίντεο αξίζει όσο χίλιες λέξεις!!!!!

Το κακό είναι ότι όλη αυτή την ιστορια αρχίζουμε να τη συνηθίζουμε και να τη θεωρούμε δεδομένη.

Και η έκφραση που αγαπώ να μισώ "εγώ θα βγάλω το φίδι από τη τρύπα?"......όχι βέβαια, άσε το φίδι να σε δαγκώσει.

Yiassou Ellada

Εδώ ο κόσμος καίγεται και.......η ΕΡΤ χτενίζεται!!!!

Α ρε αθάνατη Ελλαδάρα.

Άρχισε η κατεδάφιση του Ungdomshuset στην Δανία

Εργάτες υπό ισχυρή αστυνομική προστασία άρχισαν σήμερα την κατεδάφιση του Ungdomshuset, ενός ξενώνα για νέους, στην Κοπεγχάγη, του οποίου η εκκένωση την περασμένη εβδομάδα προκάλεσε αρκετές ημέρες και νύχτες ταραχών στην πρωτεύουσα της Δανίας, σύμφωνα με εικόνες που μετέδωσε η δανική τηλεόραση.

Το Ungdomshuset ήταν το καταφύγιο τα τελευταία 25 χρόνια περιθωριακών νέων και ένα από τα προπύργια της underground κουλτoύρας στην Ευρώπη. Πωλήθηκε το 2001 από τις δημοτικές αρχές της Κοπεγχάγης σε μια χριστιανική κοινότητα που ζήτησε την απομάκρυνση των καταληψιών του, κυρίως νεαρών. Εργάτες με το πρόσωπο καλυμμένο για να μην αναγνωρίζονται από τους νεαρούς που διαμαρτύρονταν για την κατεδάφιση, άρχισαν με εκσκαφείς το γκρέμισμα του τετραώροφου ιστορικού κτιρίου, σύμφωνα με το τηλεοπτικό δίκτυο TV2 News.

ΠΗΓΗ ΑΠΕ

Λίγα λόγια για το Ungdomshuset για τους μυημένους:

Το Ungdomshuset (Το σπίτι της νεότητας) είναι η "Υφανέτ" των Δανών. Κάπου στο κέντρο της Κοπεγχάγης, στεγάζει από το 1982 -οπότε και πήρε το όνομά του- ανθρώπους νέους κυρίως, αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων που συμβιώνουν ειρηνικά και ασχολούνται με τις τέχνες διοργανώνοντας συναυλίες, art festivals, workshops, πολιτικά και κοινωνικά forums. Διαθέτουν επίσης χώρους της κατάληψης σε τοπικές μπάντες για πρόβες κλπ.

Το Ungdomshuset έχει περάσει μια ταλαιπωρημένη ζωή αφού κατά καιρούς υπέστη από πωλήσεις, μεταπωλήσεις, δημοπρασίες και δίκες. Ο τελευταίος κάτοχός του είναι μια δεξιών καταβολών αίρεση που κατά σύμπτωση (διαβολική;; ονομάζεται Fadershuset (το σπίτι του πατέρα!). Αγόρασε από το κράτος το κτίριο στην τιμή των 2εκατ. κορώνων ώστε να το κατεδαφίσει και να χτίσει το νέο "Σπίτι του πατέρα" και έκτοτε προσπαθεί να εξοστρακίσει τους κατοίκους του με διάφορα μέσα. Ένα Δανέζικο ίδρυμα με έρανο μάζεψε 15 εκατ. κορώνες και τα πρόσφερε στην Fadershuset για να αγοράσει το κτίριο παρ'όλα αυτά η αίρεση δε δέχτηκε.

Οι κάτοικοι του U. αντιστέκονται με τρομερή δύναμη και οργάνωση, έχοντας φτιάξει κανονικό στρατό με εξοπλισμούς προκειμένου να σταθούν απέναντι στην αστυνομική βία που τους κυνηγάει κάθε φορά που γίνεται μια διαδήλωση υπέρ της παραμονής τους στο Ungdomshuset. Τότε η Κοπεγχάγη γίνεται πεδίο μάχης.

Ο κοινός βίος τους μέσα στο κτίριο έχει οργανωθεί πολύ καλά. Έχουν όλα όσα χρειάζονται καθώς η πολυσυλλεκτικότητα των ανθρώπων που ζουν εκεί έχει βοηθήσει στο μοίρασμα των γνώσεων και των ικανοτήτων για το κοινό καλό, κάτι που δε γίνεται στις οργανωμένες κοινωνίες (γίνεται αλλά όχι με την απλή θέληση του να βοηθάς ο ένας τον άλλο, συνήθως το κέρδος και ο βιοπορισμός μπαίνει στη μέση).

Μιλάμε δηλαδή για συμβίωση (με το γνήσιο νόημα της λέξης) = συνύπαρξη με κοινά θετικά ωφέλη.

Η κυβέρνηση της Δανίας είχε δώσει περιθώριο στους εντός του U. να το εγκαταλείψουν πριν τις 13 Δεκέμβρη. Οι ίδιοι βέβαια δεν το έκαναν και ετοίμασαν ένα πρόγραμμα αντιδράσεων σε περίπτωση επέμβασης του στρατού και της αστυνομίας στο U. Είναι μια σειρά από διαδηλώσεις και δράσεις όχι μόνο σε ομαδικό αλλά και σε ατομικό επίπεδο, σου λέει για παράδειγμα πώς μπορείς εσύ ως μονάδα να δράσεις από το μέρος που βρίσκεσαι στη Δανία ακόμη κι αν είσαι μακριά από την Κοπεγχάγη. Εmail συμπαράστασης μπορούν να σταλούν στη διεύθυνση kontakt@ungeren.info

Οι κάτοικοι του Ungdomshuset μας καλούν να επισκεφτούμε την Κοπεγχάγη και να τους συμπαρασταθούμε. Παρ'όλα αυτά αν κάποιος νιώθει την ανάγκη να κάνει κάτι παρόμοιο ας υποστηρίξει το δικό μας Ungdomshuset, την κατάληψη της Υφανετ στην οδό Παπάφη στη Θεσσαλονίκη, που είναι επίσης αξιοσημείωτη για τον τρόπο που οι άνθρωποί της οργανώνονται, ζουν και αντιδρούν στην κερδοσκοπική χρήση της από το κράτος!

Αν βάλετε στον μηχανισμό αναζήτησης του youtube τη λέξη Ungdomshuset μπορείτε να δείτε σχετικά βιντεάκια. Αξίζει να αναζητήσετε και πληροφορίες μέσω δικτύου. Τουλάχιστον είναι πιο ενδιαφέρον από το τι μπλουζάκι φορούσε ο Σαρμπέλ την βραδιά που κέρδισε την συμμετοχή στην Flοrovision 2007 που μας πασάρει η Ελληνική τηλεόραση. Η επίσημη ιστοσελίδα (υποστηρίζει και αγγλικά): http://www.ungdomshuset.dk

Φτου ξελευθερία!!!!!!

Καμαρώστες τους "ελευθερωτές" :



Του ξέφυγε του οδηγού ένα παιδάκι και δύο πεζοί.



Πως ονομάζεται ένας "άνθρωπος" που ηδονίζεται με τον πόνο ενός παιδιού?



Πως ονομάζονται οι "άνθρωποι" που χτυπάνε βάναυσα παιδιά?



No comments!!!!!

Κανείς άλλος για ελευθερία?