O Blackangel στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή (θα προτιμούσε βέβαια στης Μόνικας)

Το ξέρω, εδώ ο κόσμος καίγεται και εγώ….ξαπλώνω. Έχετε δίκιο αλλά πρέπει να κοιτάξω και την ψυχική μου υγεία. Και επειδή οι καιροί είναι χαλεποί και περίεργοι, αναθέτω σε εσάς στους φίλους μου (αλλά και στους εχθρούς μου) αυτό τον ρόλο. Σε όσους από εσάς θέλετε να συμμετάσχετε βέβαια. Πριν ξεκινήσω ας σας πω μερικά πράγματα για μένα.

Από μωρό παιδί, από τότε δηλαδή που ο άνθρωπος δεν έχει μνήμες ήμουν ένα πλάσμα περίεργο (η μαμά μου το λέει και εφόσον το λέει αυτή έχει δίκιο). Ποτέ δεν έκανα το «σωστό».

Όσο ήμουν κάτω από την οικογενειακή θαλπωρή κανένα πρόβλημα. Μου γινόντουσαν όλα τα χατίρια και όλα καλά (μεταξύ μας τέλεια ήταν). Μοναχοπαίδι βλέπετε. Κακομαθημένος λέγανε οι επαΐοντες. Καλομαθημένος τους διόρθωνα εγώ.

Το «πρόβλημα» αναδείχθηκε όταν πια ένεκεν η ώρα να κοινωνικοποιηθώ.

Πρέπει να ήμουν το μοναδικό παιδί παγκοσμίως που διώξανε από παιδικό σταθμό. Ο λόγος? Δάγκωνα τις συμμαθήτριες μου στο μαλακό μέρος του εσωτερικού του ποδιού τους (ακόμα μου έχει μείνει η συνήθεια να πω την αλήθεια, αλλά σε κοριτσάκια καμιά 20αριά χρόνια «τουλάχιστον» μεγαλύτερα).

Στο δημοτικό, ξύλο και των δασκάλων. Το πιο ζωηρό και ανένταχτο παιδί. Η κακομοίρα η μάνα μου είχε βρει τον μπελά της με τον κανακάρη της.

Στο γυμνάσιο οι πρώτες αποβολές. Αιτία? Τα πολύ μακρυά μαλλιά κυρίως.

Τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να γίνονται σμπαράλια. Δεν μπορούσα να καταλάβω ακόμα τον κόσμο.

Καλοκαίρι του ’79, λίγο πριν πάω πρώτη λυκείου μου δανείζει μία φίλη να διαβάσω Μαρξ. Τότε, ΟΛΑ αρχίζουν να αποκτούν νόημα. Αρχίζω και ψάχνομαι. Αρχίζω και φιλοσοφώ τη ζωή μου και προσπαθώ να δω την πραγματική διάσταση των πραγμάτων. Ή εγώ φταίω, ή όλοι οι άλλοι πάνε ανάποδα. Το πρώτο μου είδωλο κοσμεί το δωμάτιο μου. Η αφίσα του Che, σε κυρίαρχη θέση. Κάθε βράδυ Τον ευχαριστούσα για την ύπαρξη του, όπως κάνουν όλα τα καλά χριστιανάκια με τον Jesus Christ. Για μένα, ο δικός μου Χριστός και η δική μου θρησκεία είχε βρεθεί. Όλα ήταν ξεκάθαρα μπροστά μου. Η ίδια φίλη (ένα χρόνο μεγαλύτερη) με ξεπαρθενεύει και τότε ανακαλύπτω τι έχω μέσα στο βρακί μου αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Τότε παίρνει αληθινή διάσταση το “No Revolution Without Sex”. Το τηρώ ευλαβικά μέχρι σήμερα.

Χειμώνα του 1979-1980 οργανώνομαι στη ΚΝΕ και αρχίζει το πάρτυ. Έντονη πολιτική δράση, αφισοκολλήσεις, ξύλο με τους Οννεδίτες και άλλα ωραία. Σημειωτέον, περίεργα πολιτικά χρόνια. Μεταπολίτευση μεν αλλά το γνωστό αστυνομευμένο κράτος της Ν.Δ. Το Λύκειο γίνετε ο χώρος που μεταφέρετε η δράση. Μεγάλη πλάκα. Η πλήρη απομυθοποίηση καθηγητών και θεσμών. Σεβασμός ουδείς καθώς πέφτουν οι μάσκες. Καθηγητές/ριες καρφώνουν στον φασίστα Λυκειάρχη τους αριστερούς μαθητές. Πράγμα αδιανόητο για μένα να μπαίνεις σε μια ευαίσθητη ηλικία στο μάτι του κυκλώνα και να διώκεσαι ουσιαστικά για τις ιδέες σου. Ο Λυκειάρχης τον Νοέμβρη του 1980 σπάει τα στεφάνια που είχαμε ετοιμάσει για τη γιορτή του Πολυτεχνείου και ρίχνει αποβολές σε όλους όσους από εμάς τολμάμε να πηδήξουμε τη μάντρα και να πάμε στην Πατησίων. Την επόμενη χρονιά γίνετε το θαύμα. Βγαίνει το ΠΑΣΟΚ και ένας αέρας δημοκρατίας αρχίζει να πνέει. Τα πάντα αλλάζουν προς το καλύτερο τουλάχιστον όσον αφορά την έκφραση της δημοκρατίας. Δεν είμαι ΠΑΣΟΚ, ποτέ μου δεν τους ψήφισα αλλά η πρώτη γενιά ήταν απίστευτη. Σήμερα πλέον δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις από τους άλλους, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Επιστρέφω στο Λύκειο για να περιγράψω το πλέον τραγελαφικό σκηνικό. Ο Λυκειάρχης – για να σώσει το τομάρι του – στη γιορτή του πολυτεχνείου (έχει γίνει εθνική εορτή από τους πασόκους πλέον) συμμετέχει στη γιορτή του πολυτεχνείου χορεύοντας αντάρτικα στην αυλή. Μου ερχόταν να ξεράσω.

Τότε ορκίστηκα να μην ξευτιλιστώ ποτέ. Να μην πέσω τόσο χαμηλά. Πιστεύω πως τα κατάφερα (έτσι λέει η μαμά μου και η μαμά μου έχει πάντα δίκιο) με εξαίρεση όταν έπεσα μια χρονιά γονυπετής στα πόδια μιας γκόμενας αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Αργότερα, ως εργασία επέλεξα ένα ελεύθερο επάγγελμα ώστε να μην έχω αφεντικά πάνω από το κεφάλι μου. Πλέον έφτασα σε ένα σημείο να ανεξαρτοποιηθώ οικονομικά και χωρίς να είμαι πλούσιος δεν χρειάζεται να εργάζομαι για να ζήσω.

Πρόσφατα πήγα με τη γυναίκα μου ένα ταξίδι το Παρίσι. Έκανα και εγώ το καπιταλιστικό μου ταξίδι σε μια δυτική πρωτεύουσα της Ευρώπης όπως επιτάσσουν οι προσταγές του σύγχρονου μεσοαστού. Η πόλη του φωτός έχει 300.000 άστεγους παρακαλώ. Δεν συζητάμε ότι στις χειρότερες δουλειές βλέπεις μόνο μετανάστες. Όλο το γκρουπ τράβαγε φωτογραφίες τα τουριστικά αξιοθέατα και εγώ όταν επιστρέψαμε είδα ότι είχα τραβήξει ένα ολόκληρο φίλμ με άστεγους, μετανάστες και γενικά φτωχούς και ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Καλά που ήταν η γυναίκα μου και έχω μερικά αξιοθέατα αποτυπωμένα σε φιλμ.

Σε όλη μου τη ζωή υπήρξα ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος. Εδώ μπαίνει και το εξής παράδοξο. Παρόλο που είμαι άκρα κοινωνικός, η συμπεριφορά μου με καθιστά αντικοινωνικό. Να το προσέξω γιατροί μου?

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει οι άνθρωποι να μην μπορούμε να πούμε αυτό που αισθανόμαστε ακόμα και αν αυτό πονάει. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι δήθεν και οι ψωνάρες. Πάντα μου άρεσε να τους σατυρίζω και να τους ξεσκεπάζω. Α και το πιο βασικό. ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. Σιχαίνομαι τον κάθε απαίδευτο βλάκα που έχει ένα πόστο και ασκεί εξουσία και το πράττει αυθαίρετα. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. ΔΥΣΤΥΧΩΣ!!!!

Νιώθω ελεύθερος άνθρωπος αλλά πληρώνω το τίμημα μου για αυτό. Έχω λίγους φίλους αλλά καλούς. Να είναι καλά που με αντέχουν.

Τι λέτε αδέλφια? Πρέπει να συμβιβαζόμαστε και να ακολουθούμε κανόνες που θεσπίζουν άλλοι για εμάς ή να κάνουμε ότι μας προστάζει η καρδούλα μας? Αυτοί που ακολουθούν πιστά τους κανόνες το κάνουν γιατί φοβούνται? από συμφέρον? ή έχουν πειστεί ότι όλα γίνονται για το καλό τους?

Σας παρακαλώ μην ακούσω ηθικολογίες του στυλ «πρέπει να σεβόμαστε τον συνάνθρωπο μας» και άλλες παπαριές. Θα το δεχτώ ως άποψη, απλά θα ξύνω τα απαυτά μου όταν θα τα διαβαζω. Θα ήθελα να ακούσω ουσιαστικές προτάσεις.

Ο λόγος σε εσάς.


*1η Φωτό = Παράνομη τσάρκα με μηχανή στα 17 μου. Πίσω μου κάθεται μία φίλη. Η Στέλλα. Μπροστά από τον Λέντζο τη θρυλική καφετέρια του Παγκρατίου. Δεν σας θυμίζει η φωτό, ΡΟΔΑ ΤΣΟΝΤΑ ΚΑΙ ΚΟΠΑΝΑ? Χεχεχε, θρυλικά 80's.

**2η Φωτό = Το θρυλικό καλοκαίρι του 1979 στη βεράντα του πατρικού μου (άρε νιάτα) :-(

*** 3η Φωτό = 18 χρονών (στα δεξιά, φτου) με τον ξάδελφο Λεό (στα αριστερά, ΟΛΕ). :-)

**** 4η Φωτό = Ο Blackangel στο Παρίσι. Θα προτιμούσε να είναι τον Μάη του '68 βέβαια!!!!

***** 5η Φωτό = Ο Blackangel σήμερα. Συνεχίζει να παλιμπαιδίζει και να είναι πειραχτήρι και κωλοπαιδάκι στα 42 του. Αλλάχ φυλάξει τους οχτρούς του.